Αυτή η φλογερή ευαισθησία της καρδιάς μου για την ΑΕΚ, που
με πλημμύριζε με τόσα συναισθήματα, που έκανε παράδεισο τον γύρω μου κόσμο, τα
τελευταία 30 χρόνια που ήρθαν οι έμποροι να επενδύσουν, έγινε ένας ανυπόφορος
δήμιος, ένα κακό πνεύμα που με κυνηγάει όπου κι αν βρίσκομαι. Που πήγε αυτή η
εσωτερική ζωή, αυτή η φλογερή και ιερή πραγματικότητα που εμψυχώνει τα μέσα σου
όσο ανοίγεις την καρδιά σου; Που χάθηκε το συναίσθημα της ξέχειλης αφθονίας που
θεοποιούσε τους ήρωες της Κυριακής και σαν οι μεγαλόπρεπες μορφές του απέραντου
κόσμου της ΑΕΚ, να ζούσαν και να κινούνταν μέσα στην ψυχή μου. Αχ πόσες φορές
δεν πόθησα τότε να ήμουν στα φτερά του αετού, που μόνιμα πετούσε πάνω από το
κεφάλι μου, στην όχθη του απέραντου Βοσπόρου να πιω μέσα από το αφρισμένο
κύπελλο του μεγαλείου της. Το πιο περήφανο κύπελλο της ΑΕΚ, αυτό που κάποιοι
δεν θα πάρουν ποτέ.
Σχόλια