Δυστυχώς, προσπαθούσε να επιβεβαιώνει το προαίσθημά του ψηλαφίζοντας τη γλώσσα των ασθενών, αλλά χωρίς να έχει πλύνει τα χέρια του αμέσως μετά την προηγούμενη εξέταση. Και καθώς αργότερα οι ασθενείς νοσούσαν, ο γιατρός ανέπτυσσε την αίσθηση του κλινικού αλάθητου. Οι προβλέψεις του είχαν ακρίβεια, αλλά όχι λόγο της επαγγελματικής του διαίσθησης!
Φταίει η οικονομική κρίση λένε οι απολογητές του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ναι, μόνο που για αυτή την οικονομική κρίση φταίει ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα, το ίδιο που έφταιγε και για τις προηγούμενες, που μεταξύ άλλων έχει προκαλέσει και δυο παγκοσμίους πολέμους. Φταίει η διαφορά του Ολυμπιακού με τις υπόλοιπες ομάδες! Ναι, μόνο που αυτό το φαινόμενο, η δημιουργία μονοπωλίων, είναι μια νομοτελειακή εξέλιξη όπου δραστηριοποιούνται μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι και το ποδόσφαιρο που λατρεύουν να υπερασπίζονται οι… ειδικοί που ψάχνουν για λύσεις, είναι αυτό, το ποδόσφαιρο των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών. Φταίει ο υποβιβασμός της ΑΕΚ, της Λάρισας, του Ηρακλή! Ναι, μόνο που αυτά φαινόμενα είναι σύμφυτα του ποδοσφαίρου που αντί για ομάδες, διαγωνίζονται εταιρείες. Παρόμοιες είναι οι αιτίες και για τα τραγικά γήπεδα, το άθλιο θέαμα κτλ. Άδικα ψάχνετε για λύση, αφού ούτε θέλετε, ούτε μπορείτε να πλύνετε τα χέρια σας για να καθαρίσουν από τα μικρόβια της εμπορευματοποίησης.
Θα ήθελα με αφορμή όλα αυτά να σταθώ λίγο στα περιβόητα εισιτήρια διαρκείας. Ο θεσμός των εισιτηρίων διαρκείας για την παρακολούθηση αγώνων ποδοσφαίρου είναι μία κατάσταση που αναπτύχθηκε πανευρωπαϊκά παράλληλα με την ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου. Ουσιαστικά πρόκειται για μία από τις ανάγκες μιας ομάδας – εταιρείας. Η προείσπραξη από τον οπαδό – πελάτη ολόκληρου του ποσού που προβλέπεται για την ετήσια παρουσία του στο γήπεδο.
Ποτέ μου δεν είδα θετικά την υπόθεση «εισιτήριο διαρκείας». Όχι μόνο για την ιδεολογικά τοποθετημένη, συνειδητή μου επιλογή να στέκομαι απέναντι σε ότι μετατρέπει την ομάδα μου σε εταιρεία και εμένα σε πελάτη, αλλά και γιατί δεν μου αρέσει η επιβολή της ρουτίνας ακόμα και στα μαγικά σαββατοκύριακα της ΑΕΚ.
Για να μιλήσουμε με δεδομένα «Νίκος Γκούμας», υπήρχαν αγώνες που θα ήθελα να τους παρακολουθήσω από την «σκεπαστή», υπήρχαν άλλοι αγώνες που ήθελα να πάω στην «21», υπήρχε παρέα που επέβαλλε την επίσκεψη μας στην «5-6-7», στην επιστροφή του Μπάγιεβιτς με την κόκκινη φόρμα ήθελα να είμαι κοντά του, στα μάρμαρα. Είναι και το άλλο, δεν γουστάρω αυτός που είναι δίπλα μου, πίσω μου, μπροστά μου, να είναι κάθε φορά ο ίδιος, που ήμαστε; Στο σχολείο ή στο γραφείο;
Όλα αυτά όμως είναι προσωπικές προσεγγίσεις. Ενδεχομένως να αγγίζουν ελάχιστους άλλους. Για να δούμε όμως ένα θέμα που προέκυψε με αφορμή τα εισιτήρια διαρκείας στην καλύτερη των ποδοσφαιρικών οικογενειών, το γερμανικό πρωτάθλημα και στην μοναδική ίσως ποδοσφαιρική εταιρεία στον κόσμο που δεν έχει οικονομικά θέματα, την Μπάγερν Μονάχου.
Παρατηρήθηκε σε πολλά φετινά παιχνίδια της Μπάγερν στην «Alianz Arena» το φαινόμενο των άδειων εξεδρών. Αυτό προκάλεσε σύσκεψη του Διοικητικού Συμβουλίου της Μπάγερν, στο οποίο λήφθηκε η απόφαση να μην μπορούν να ανανεώσουν το εισιτήριο τους διαρκείας όσοι από τους φετινούς κάτοχους δεν έχουν παρακολουθήσει τουλάχιστον οκτώ εντός έδρας αναμετρήσεις. Όπως καταλαβαίνετε η απόφαση αυτή προκάλεσε αντιδράσεις στους μεσοαστούς της γερμανικής κοινωνίας, οπαδούς της Μπάγερν που έχουν την δυνατότητα να προμηθευτούν ένα από τα καθόλου φθηνά εισιτήρια διαρκείας της Μπάγερν. Ισχυρίζονται ότι από τη στιγμή που αγόρασαν το εισιτήριο τους, έχουν το δικαίωμα να παρευρεθούν στο γήπεδο, όποτε και αν το θέλουν.
Αυτά παθαίνεις όταν επιβάλλεις τον οικονομικό αποκλεισμό της ψυχής του ποδοσφαίρου. Των φτωχών λαϊκών στρωμάτων!
Σχόλια