Καταργήστε τους «σκλάβους» του ποδοσφαίρου!

Επειδή με αφορμή το αίτημα του Ολυμπιακού για δημιουργία δεύτερων ομάδων (Β) από τις ΠΑΕ έχει ξεκινήσει μεγάλη κουβέντα και πολλοί, ανεξαρτήτως οπαδικής προσέγγισης τάσσονται φανατικά υπέρ αυτής της εξέλιξης, επικαλούμενοι μάλιστα την αξιοπιστία, ας ρίξουμε μια ματιά να δούμε τι συμβαίνει εκεί που αυτό το καθεστώς των ομάδων «Β’» λειτουργεί χρόνια.

 Ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Δεύτερη κατηγορία. Τόσο η Ρεάλ αλλά κυρίως η Μπαρτσελόνα έχουν δεύτερες ομάδες που θα έπαιρναν την άνοδο χαλαρά. Ο νόμος όμως τους απαγορεύει κάτι τέτοιο και πολύ σωστά αφού με δύο ομάδες στο ίδιο πρωτάθλημα που θα έχουν κοινή ιδιοκτησία δεν μπορούμε να μιλάμε για ίσους όρους διεξαγωγής του. Τώρα θα μου πείτε ότι στο ποδόσφαιρο βιομηχανία η ισονομία είναι ανέκδοτο. Τι διαφορά έχει αν μια ομάδα αντί για Ολυμπιακός Β’ ονομάζεται Εργοτέλης Α’; Σύμφωνοι. Όμως πρέπει να κρατούνται και τα προσχήματα.

Επιστρέφουμε στη δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας, για να δούμε ότι στα τελευταία ματς η Μπαρτσελόνα Β” είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα του τουρνουά. Αν προσέξτε τα αποτελέσματα της θα δείτε ότι κερδίζει τους ισχυρούς και χάνει από τους αδύνατους. Οι παίχτες του στοιχήματος θα το γνωρίζουν καλά αυτό που γράφω. Σου δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να ελέγξει ποιες ομάδες θα ανέβουν στην μεγάλη κατηγορία, γεγονός που δεν μπορεί να αφήσει ανέπαφη την αγωνιστική συμπεριφορά μικρομεσαίων ομάδων όταν αντιμετωπίζουν την Μπαρτσελόνα… και την Ρεάλ που κάπως έτσι πάνω – κάτω λειτουργεί και αυτή.

Αν λοιπόν κάποιοι ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο, την αξιοπιστία του, τους ποδοσφαιριστές και τα ταλέντα που είναι κρίμα να χάνονται στην απραξία, ας καταργήσουν τώρα το θεσμό των δανεικών ποδοσφαιριστών και ας ορίσουν θεσμικά όριο στον αριθμό των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών που θα έχει δικαίωμα να απασχολεί η κάθε ΠΑΕ. Έτσι ο κάθε Μαρινάκης δεν θα μπορεί να αιχμαλωτίζει όποιον ποδοσφαιριστή ξεχωρίζει και οι μικρότερες ομάδες θα έχουν την ευκαιρία να κρατάνε στο ρόστερ τους αξιόλογους ποδοσφαιριστές, κάνοντας το πρωτάθλημα έστω και λίγο, πιο ενδιαφέρον.

Τέτοιες διεκδικήσεις, που δεν ανατρέπουν φυσικά την καθιερωμένη κερδοσκοπική μορφή του ποδοσφαίρου, αλλά τουλάχιστο μετριάζουν, μέχρι ένα βαθμό τα συμπτώματα της εμπορευματοποίησης του, θα μπορούσα να αφορούν και τους οπαδούς των ομάδων, σε μια πιο οργανωμένη μορφή. Όμως σήμερα βρισκόμαστε στη φάση που η επιλογή μεγιστάνα – πατερούλη – σωτήρα – προστάτη – κατακτητή, είναι μια άσκηση στην οποία επιδίδονται συχνά – πυκνά οι οπαδοί. Σε κάθε περίπτωση και σε κάθε ομάδα υπάρχει κόσμος που κάνει καθαρό πως το ρόλο του συλλόγου που υποστηρίζει και τον θεωρεί κομμάτι της ζωής του, τον βλέπει ενταγμένο στη γιγαντιαίων διαστάσεων διαπάλη που διεξάγεται μεταξύ αφεντικών, σ” αυτό εδώ το κρίσιμο σταυροδρόμι της Ιστορίας. Και σ” αυτή τη διαπάλη κάποιοι εκπαιδεύονται και εκπαιδεύουν τον οπαδό να πάρει μέρος.