Χαλ Σίτι (Hull City). Μια αγγλική ποδοσφαιρική ομάδα που εδρεύει στην πόλη του Χαλ ιδρύθηκε το 1904 και φέτος αγωνίζεται στην Πρέμιερ Λινκ. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έχει κάποια κοινά στοιχεία με την ΑΕΚ, αφού τα βασικά της χρώματα είναι το κίτρινο και το μαύρο, ενώ το σήμα της ομάδας είναι μια κιτρινόμαυρη τίγρη. Στη Χαλ, εδώ και καιρό έχουμε μαζικές αντιδράσεις των οπαδών ενάντια στα σχέδια του προέδρου της ομάδας, Ασέμ Αλάμ. Πριν ένα χρόνο ο κύριος αυτός δήλωσε ότι θέλει να αλλάξει το όνομα της ομάδας από Hull City σε Hull Tigers γιατί δεν μπορεί να διοικεί την ομάδα με βάση τα… συναισθήματα των φιλάθλων και επειδή το City είναι πολύ… χάλια όνομα! Αυτές οι καταστάσεις δεν περιορίζονται στην Χαλ. Πρόσφατα οι ιδιοκτήτες της Κάρντιφ Σίτι αποφάσισαν ότι πρέπει να αλλάξουν τα χρώματα και το σήμα της ομάδας. Τέτοια πράγματα ακούγονται στην προηγμένη ποδοσφαιρικά Αγγλία, που οι ομάδες σιγά αλλά σταθερά περάνανε σε χέρια προέδρων – κομητών!
Παραδοσιακά όμως, οι οπαδοί στο «νησί» έχουν άποψη και δεν μένουν αμέτοχοι σε αυτές τις διοικητικές αυθαιρεσίες που αλλοιώνουν την ιστορία μιας ομάδας και θέλουν να τη μετατρέψουν από σύλλογο σε εταιρεία, όπως εύστοχα τονίζει και το πανό που βλέπετε στη βασική φωτογραφία αυτού του άρθρου . Εκτός από τα πανό και τις διαμαρτυρίες, οι οπαδοί της Hull City A.F.C. έφτιαξαν και ένα ωραιότατο και συγκινητικότατο βίντεο για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ομάδας.
Άρσεναλ. Από 80 μέχρι 170 ευρώ «καπέλο» κλήθηκε να πληρώσει ο κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας της Άρσεναλ για να παρακολουθήσει από κοντά την επίσκεψη της Μπάγερν στο Έμιρεϊτς. Η Ομοσπονδία των οπαδών των «κανονιέρηδων» εξέτασε σοβαρά την πιθανότητα οργανωμένου μποϊκοτάζ σε ένδειξη διαμαρτυρίας: «Η Άρσεναλ είναι σαν την γκόμενα που δεν ανταποδίδει την αγάπη σου», εξήγησε, γλαφυρά, ο εκπρόσωπός της, Στίβεν Μάξγουελ. Τα εισιτήρια διαρκείας της Άρσεναλ είναι τα ακριβότερα σε ολόκληρη την Ευρώπη, με κόστος που φτάνει και τα 2.500 ευρώ, αλλά δεν περιλαμβάνουν το Τσάμπιονς Λιγκ, με εξαίρεση τους αγώνες του Ομίλου. Για τις νοκ-άουτ φάσεις, οι κάτοχοί τους έχουν απλώς προτεραιότητα στην αγορά απλών (πανάκριβων) εισιτηρίων. «Όταν αυξηθούν τα έσοδα της ομάδας, με την κατασκευή του νέου γηπέδου, θα πέσουν και οι τιμές», είχε υποσχεθεί ο ισχυρός ανήρ της Άρσεναλ, Ιβάν Γκαζίδης. Οι υποσχέσεις αποδείχθηκαν γραμμένες στο χιόνι. Ίσως η ιστορία με τα εισιτήρια της Άρσεναλ να είναι αποκαλυπτική για το τι μας περιμένει, αν και όταν… και πόσοι από εμάς θα έχουμε οικονομικό δικαίωμα πρόσβασης.
Αυτά είναι μόνο κάποια παραδείγματα από τον κόσμο της παγκόσμιας βιομηχανίας του ποδοσφαίρου. Πέρα από τις συστημικές παθογένειες, εδώ οι ιδιοκτήτες των ομάδων πράττουν χωρίς να σκέφτονται τις παραδόσεις ενός συλλόγου και το αίσθημα των οπαδών και προσπαθούν απλά να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη, αυτός άλλωστε είναι και ο αντικειμενικός στόχος μιας εταιρείας. Όμως ο κόσμος είναι αυτός που δίνει ξεκάθαρες ταυτότητες στους συλλόγους μέσα στα χρόνια και εκείνοι αποτελούν τους πραγματικούς προστάτες τους. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι με συλλογική δράση, μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις των ιδιοκτητών. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου δείχνει σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε κατηγορία ότι κάτι δεν γουστάρει σε αυτό το ποδόσφαιρο των επενδυτών. Το κακό είναι πως ακόμα, ούτε ο φίλαθλος κόσμος δεν το έχει συνειδητοποίηση, οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι τους φταίει.
Στην ιστορία του οπαδικού κινήματος τα χρόνια που οι ομάδες έγινες εταιρείες, πολλές φορές κυριάρχησαν οι αυταπάτες, ο καιροσκοπισμός δηλαδή, η μισαλλοδοξία. Η παγκόσμια βιομηχανία του ποδοσφαίρου, έχει πολλές δυνατότητες να επιδράσει στη συνείδηση και την δράση των οπαδών γιατί μπορεί να εκπροσωπεί ενιαία και ολοκληρωμένα τα δικά της συμφέροντα. Όσο πιο ισχυρή είναι η βιομηχανία κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης του ποδοσφαίρου, τόσο πιο ισχυρές είναι εκείνες οι τάσεις που καλλιεργούν αυταπάτες μέσα στους οπαδούς των ομάδων. Αυτές οι αυταπάτες είναι στην πραγματικότητα η αντανάκλαση της κοινωνικής κατάστασης ορισμένων στρωμάτων οπαδών. Από τη μία μεριά πρόκειται για τμήματα οπαδών που νοιώθουν ότι το όποιο πρόβλημα, ακόμα και επιβίωσης αντιμετωπίζει η αγαπημένη τους ομάδα, λύνεται μέσα στην υπάρχουσα διαμορφωμένη κατάσταση του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου. Δεν θέλουν να καταργήσουν αυτή την αηδία που έχει κάνει τις ομάδες τους εταιρείες και αυτούς πελάτες, αλλά μόνο να την μεταρρυθμίσουν. Από την άλλη μεριά όταν τα προβλήματα οξύνονται και οι δυσκολίες για τους συλλόγους φαίνονται αξεπέραστες ψάχνουν να βρουν δρόμους ώστε να αποφύγουν αναγκαίες διαμάχες. Ελπίζουν ότι θα συμφωνήσουν με τον εκμεταλλευτή της ομάδας τους. Αυτή η αυταπάτη κατά κανόνα πληρώνεται με ήττες, που συνήθως απαιτούν περισσότερα θύματα από ότι ο αγώνας που αποφεύχθηκε.
Σχόλια