Γιατί άραγε ακόμα και στην εξορία της Γ” Εθνικής κάποιοι κυριεύονται από την ανάγκη να βρεθούν στο γήπεδο, κοντά στην ΑΕΚ; Γιατί πάντα και παντού είναι το ίδιο; Και σημασία έχει να βρίσκεσαι δίπλα της;
Πρόκειται για αίσθημα που δεν τελειώνει. Έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες. Μιλάμε για έναν ενθουσιασμό που σε κρατάει προσηλωμένο με πάθος σε αυτήν την ομάδα. Όποιο κι αν είναι το προσωπικό κόστος, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς την ΑΕΚ.
Κάποτε ένας φίλος μου είχε πει κάτι συγκλονιστικό: «Έρχονται στιγμές που πάνω στην εξέδρα νιώθω χρήσιμος και ότι προσφέρω κάτι στην κοινωνία». Υπερβολικό; Σίγουρα! Πάντως είναι τεράστια ευλογία το να μπορείς, μέσα σε όλο το σκοτάδι που μας περιτριγυρίζει, να έχεις το φως της ΑΕΚ για οδηγό σου!
Κατά τ΄ άλλα όταν ακούτε για «ενότητες» για «πανστρατιές» και για «συστρατεύσεις» κλείστε τα αφτιά σας. Αυτά είναι τουλάχιστον φαιδρά. Σε καμία εταιρεία, σε καμία επιχείρηση, σε καμία ανταγωνιστική κοινότητα ή κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ αυτές οι έννοιες και ούτε πρόκειται να υπάρξουν. Ένα θέατρο βλέπουμε. Και στο θέατρο ή ανεβαίνεις στο σανίδι και παίζεις ή κάθεσαι κάτω στις καρέκλες και βλέπεις.
Σχόλια