Η βιομηχανία του ποδοσφαίρου, του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, του κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου, είναι γεμάτη από εικόνες «δόξας», «αποθέωσης», «λάμψης», «αναγνώρισης». Αλλά αυτή δεν είναι η πραγματική εικόνα του παιχνιδιού, όπως μετατράπηκε από τους αφεντάδες του. Όποιος θέλει να δει την «άλλη όψη του φεγγαριού» ας θυμηθεί την εικόνα του Ντιέγκο Μαραντόνα όταν συνελήφθη από τους καραμπινιέρος για χρήση κοκαΐνης. Αυτή είναι η εικόνα του ποδοσφαιριστή που συνθλίβεται στους ιμάντες μιας τερατώδους βιομηχανίας. Είναι η εικόνα του ποδοσφαίρου που έπαψε να είναι παιχνίδι. Αλλά και σε μια πιο οικία παράμετρο. Θυμηθείτε τα συναισθήματα που μας γεννούσε ο ποδοσφαιριστής Ντέμης. Και τώρα θυμηθείτε πως των μεταμόρφωσε στα μάτια μας και κυρίως στην συνείδηση μας η διαδρομή του ως διαχειριστής κεφαλαίων των μεγαλομετόχων της ΠΑΕ ΑΕΚ. Αυτή είναι η μοίρα όσων δέχονται να γίνουν «κιμάς» στα γρανάζια της βιομηχανίας του κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου.
Η βιομηχανία όταν δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την παράδοση τότε την καταστρέφει. Και η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακά από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά και καθώς μεγαλώνοντας παρέα με την ΑΕΚ, παραμένοντας πάντα παιδιά, μάθαμε ότι στην πατρίδα μας αλλά και σε όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη ο Μάης πάντα έφερνε τα χαμόγελα ή...τα κλάματα όσον αφορά τις ομάδες και τους στόχους που είχαν θέσει στην αρχή της χρονιάς. Μια άλλη αλήθεια είναι ότι οι στιγμές που αυτό το καταραμένο σφίξιμο στο στομάχι στο τέλος της ποδοσφαιρικής σεζόν σε τσακίζει, είναι περισσότερες για εμάς τους οπαδούς της ΑΕΚ από τις χαρές και τα πανηγύρια. Οι λιγοστές όμως χαρές είναι τόσο δυνατές και αληθινές που νικάνε κάθε πίκρα και στενοχώρια.
Τα τελευταία χρόνια όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει...Τα όρια μεταξύ χαράς-λύπης έχουν γίνει δυσδιάκριτα αν αναλογιστεί κανείς ότι βλέπουμε...φιέστες να γίνονται ακόμα και για την κατάκτηση της δεύτερης ή της τρίτης θέσης στην βαθμολογία. Η αιτία προφανής...Τα κέρδη και μόνον αυτά. Τα οποία πλέον μπορούν να έρθουν με πολλούς τρόπους... Το άνοιγμα άλλωστε του Τσάμπιονς Λιγκ την τελευταία δεκαετία με τις συμμετοχές όχι μόνο των πρωταθλητών αλλά ακόμα και ομάδων που τερματίζουν στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας, έχει αλλάξει κατά πολύ ότι παραδοσιακά συνέβαινε... Και κυρίως την εικόνα των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Γι’ αυτό η κυρίαρχη προπαγάνδα προσπαθεί να αλλάξει και τον τρόπω που αντιμετωπίζεις την ομάδα σου αδελφέ μου οπαδέ της ΑΕΚ. Φυσικά όπου έχουμε να κάνουμε με εισροή εκατ. ευρώ, θα έχουμε να κάνουμε και με μηχανισμούς που προσπαθούν να κατευθύνουν την εισροή αυτή σε πολύ συγκεκριμένα κανάλια. Το κανάλι του «Σκάι» αυτή τη στιγμή είναι πιο δυνατό από το «κανάλι» του Δημητρέλου και του Μπόβαλη…
Σίγουρα έχουμε πολλά να πούμε, από τον Βασσάρα του 2005, μέχρι τον Κάκο του 2012. Από το πέναλτι στον Μπούρμπο μέχρι την γκολάρα του Λύμπε που ακύρωσε ο Σωτηρόπουλος. Με πιάνει η καρδιά μου όμως όταν σκέπτομαι ότι όλος αυτός ο κακός χαμός γίνεται για την δεύτερη θέση. Πλέον η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος πέρα από τους ιστορικούς λόγους δεν ενδιαφέρει και πολύ. Εάν δεν υπήρχε κάτι άλλο πιο σημαντικό για τους κερδοσκόπους του ποδοσφαίρου, όπως η απευθείας πρόκριση στους ομίλους, σίγουρα θα είχε υποβαθμιστεί όπως ο θεσμός του κυπέλλου για παράδειγμα. Στον καιρό του κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου η 2η, η 3η και σε κάποιες περιπτώσεις η 4η θέση στο πρωτάθλημα, όταν μπορεί να αντισταθμιστεί με μια συμμετοχή στην διοργάνωση που μοιράζει τα λεφτά, είναι μεγαλύτερης αξίας από την κατάκτηση ενός τίτλου όπως είναι το κύπελλο. Ομάδες στήνονται από το καλοκαίρι με αποκλειστικό στόχο την εξασφάλιση μιας θέσης για το «Τσάμπιονς Λιγκ» και χωρίς παραπέρα στόχους. Ποντάρουν σε αυτό ακόμα και την ίδια τους την ύπαρξη. Και στο τέλος της χρονιάς η επιτυχία ή, η αποτυχία, συνδέεται άμεσα με το ποσό που θα έχουν κερδίσει οι επιχειρηματίες-ιδιοκτήτες της κάθε ομάδας από την πορεία της ομάδας.
Ο κ. Νίκος Σταθάκος, παράγοντας της ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ έκλεισε μια συνέντευξη που αφορούσε το μπάσκετ την οποία παραχώρησε στον Γιώργο Νικολάου, με την εξής φράση: «συμμετέχουμε άπαντες, ανεξάρτητα από μετερίζι σε έναν Αθλητικό Βόθρο». Επειδή όμως ο αθλητισμός δεν έγινε βόθρος από μόνος του, αλλά υπάρχουν αιτίες της μόλυνσης του ας ρίξουμε μια ματιά μεταξύ άλλων και στη δομή του «Τσάμπιονς Λιγκ» που αποδεικνύει ότι αποτελεί το καλύτερο προϊόν προς πώληση στο χώρο του ευρωπαϊκού αθλητισμού με τεράστια κέρδη για την διοργανώτρια αρχή UEFA αλλά και τις πολυεθνικές που το στηρίζουν. Όλοι θέλουν να συμμετέχουν και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό προκειμένου να το καταφέρουν να μετατρέψουν τα πάντα σε «βόθρο». Αυτός είναι ο ρόλος των ισχυρών παραγόντων που όλοι επικαλούνται. Να διασφαλίσουν έστω και ένα μικρό κομμάτι της πίτας των κερδών αφού έχει αποδειχθεί ότι η ψαλίδα ισχυρών-αδύναμων τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν έχει κλείσει αλλά συνεχώς ανοίγει. Όλα αυτά δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά τα κλασικότερα παραδείγματα για το τι τελικά μετράει και έχει αξία στο σημερινό ευρωπαϊκό επαγγελματικό αθλητισμό. Στο σημερινό ευρωπαϊκό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Τα κέρδη των επιχειρηματιών που βρίσκονται στο χώρο του αθλητισμού κυρίως του ποδοσφαίρου λόγο αποδοχής του από τεράστιες λαϊκές μάζες, και μόνον αυτά. Και όποιος σε ένα τέτοιο περιβάλλον μιλάει για ηθικές αξίες… μάλλον κάνει πλάκα!
Να σας εκμυστηρευτώ και κάτι άλλο αδέλφια μου ΑΕΚτζήδες; Κάτι ιδεοληψίες του τύπου «είμαι ΑΕΚ γιατί μου θυμίζει τους φτωχούς αδικημένους» είναι μεν μια καλόπιστη στάση αλλά μεγαλώνοντας καταλήγω ότι είναι αρκετά αφελής. Στο ποδόσφαιρο που το διαφεντεύουν οι πολυεθνικές των αθλητικών ρούχων, των αναψυκτικών, των εργολάβων, των μεγιστάνων του Τύπου, δεν μπορούμε να μιλάμε για «μικρές» η «αδικημένες» ΠΑΕ. Στο σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο υπάρχουν οι μεγάλοι που τρώνε τους λιγότερο μεγάλους, η τους μεγάλους που μια ιστορική συγκυρία τους έχει καταστήσει «εύκολα θύματα».
Πρέπει επιτέλους ο οπαδός της ΑΕΚ κοιτώντας μέσα του να μην βλέπει μόνο το εγώ του αλλά το αίμα του. Κι ας το πάρει απόφαση να μην περιμένει τίποτα από το μαρτυρολόγιο που έχει στα χέρια του, να μην περιμένει ότι θα προστεθούν ονόματα που θα προκύψουν από καταστάσεις για να τον αναστατώσουν και να γίνουν η πρώτη ύλη για το έργο του. Τέρμα, με δύο λόγια, η κατάσταση του παίδες εν καμίνω, τέρμα στο θέαμα. Εμείς είμαστε τώρα οι παίδες που θα ανάψουν τη φωτιά.
Σχόλια