Κάποιοι… ή είναι ηλίθιοι, ή κάνουν τους ηλίθιους

Το ποδόσφαιρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Έρχεται από πολύ μακριά. Είναι το παιχνίδι που διασώθηκε στο πέρασμα των αιώνων, που επέζησε κοινωνικών συστημάτων και που σήμερα, την εποχή του παρακμάζοντος καπιταλισμού, αποτελεί πεδίο διασφάλισης ταξικών συμφερόντων. Ακόμα κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν όσοι δε θέλουν να το καταλάβουν, το καταλαβαίνουν οι μεγαλοκαρχαρίες που το εκμεταλλεύονται και οι πολυεθνικές. Αλλιώς δε θα είχαν ρίξει τα νύχια τους επάνω στο ποδόσφαιρο. Το αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που ενσωματώνουν το ποδόσφαιρο στις μπίζνες τους. Το διαπιστώνουν και το εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις, οι μαφιόζοι, οι τζογαδόροι, ο υπόκοσμος, οι VIPs και… τα πρωτοπαλίκαρα τους.

Με αφορμή το παραλήρημα ενός τέτοιου πρωτοπαλίκαρου, όλες οι αντιθέσεις του κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου ξετυλίχθηκαν μπροστά μας. Τα κροκοδείλια δάκρυα του πρώην υπάλληλου του Σωκράτη Κόκκαλη και νυν του Βαγγέλη Μαρινάκη, Σάββα Θεοδωρίδη ήρθαν για να κάνουν μούσκεμα την νοημοσύνη μας. Από την μια όταν μιλάμε για Ανώνυμες Εταιρείες ξέρουμε ότι μιλάμε για οργανισμούς που κυνηγάνε το κέρδος, με μανία, με κάθε τρόπω. Στην Ελλάδα ο τίτλος της πρωταθλήτριας ομάδας ποδοσφαίρου εξασφαλίζει στην Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία που την εκμεταλλεύεται 20 εκ. ευρώ ζεστά και εγγυημένα. Όσοι υποστηρίζουν ότι το κυνήγι αυτών των 20 εκ. ευρώ μπορεί να γίνει με κανόνες, με θεσμούς και νόμους που θα ισχύουν για όλους κτλ, ή είναι ηλίθιος, ή τον κάνει.
 

 Όταν μια εταιρεία έχει εγγυημένα έσοδα κάθε χρόνο 20 εκ. ευρώ και οι ανταγωνίστριες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον ίδιο χώρο έχουν 5 και 2. Κάτι που σε βάθος δεκαετίας μεταφράζεται σε 200, 50, 20 τότε οι εταιρείες του 50 και του 20 πρέπει να ετοιμάζουν τα κόλλυβα. Και αν είσαι τράπεζα δεν σε νοιάζει αν εξαφανιστούν οι ανταγωνιστές σου γιατί εσύ θα απορροφήσεις τους πελάτες τους, το ίδιο και αν είσαι αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ. Όταν όμως μιλάμε για ένα πρωτάθλημα ποδοσφαιρικών ομάδων, θέλεις και κάποιον αντίπαλο για παίξεις και αν αυτός ο αντίπαλος είναι ο Λεβαδειακός, ο Ατρόμητος και η Κέρκυρα τότε θα χάσεις και τους δικούς σου πελάτες. Γι’ αυτό εγώ που ξέρω τα πολλά, λέω και ξαναλέω ότι δεν είναι αυτός ο ρεαλιστικός τρόπος διεξαγωγής ενός πρωταθλήματος ποδοσφαιρικών ομάδων. Και μην κουράζεστε άδικα. Το πρωτάθλημα των επιχειρήσεων του κάθε Μαρινάκη, του κάθε Βαρδινογιάννη, του κάθε Σπανού κτλ. δεν διορθώνεται. Μόνο ξηλώνεται.  

Μέχρι να τους ξηλώσουμε το μόνο που θα τους ενδιαφέρει θα είναι η αύξηση των κερδών του συνεταιρισμού τους. Η «αύξηση των κερδών» είναι η μαγική φράση που επαναλαμβάνεται από την  ίδρυση της Σούπερ Λίγκας ως σήμερα στους τίτλους όλων των συμφωνιών του συνεταιρισμού με τον ΟΠΑΠ και τους άλλους χρηματοδότες των μεγάλων αφεντικών του Ελληνικού κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου. Σ' αυτή τη λέξη επενδύουν και όσοι άλλοι προσπαθούν να πείσουν πως δε φταίει η εμπορευματοποίηση των συλλόγων για τα δεινά, την κατάντια και τα  αδιέξοδα που είναι καταδικασμένοι, αλλά φταίνε οι αντιαναπτυξιακές πολιτικές και το σχέδιο που λείπει από το Ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Στο όνομα της «αύξησης των κερδών» ιδρύθηκε και Σούπερ Λίγκα, που υποσχόταν ένα σχέδιο προκειμένου κάποιοι «πεφωτισμένοι» του επιχειρηματικού κόσμου να εκσυγχρονίσουν και να εφαρμόσουν τεχνοκρατικές μεθόδους στον χώρο του ποδοσφαίρου. Ήταν η μετάβαση στην καινούρια εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως μας διαβεβαίωναν. Ποια ήταν αυτή η νέα εποχή; Ρίχτε μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων και θα καταλάβετε.

Όλοι μαζί έκρυβαν και κρύβουν το περιεχόμενο της «ανάπτυξης» που εννοούν αυτοί για το ποδόσφαιρο. Μια «ανάπτυξη» που με ακρίβεια προσδιορίζεται στα κείμενα που οι ίδιοι προσυπογράφουν στον συνεταιρισμό τους. Μαζί τους και οι όψιμα «αντιστασιακοί» πρόεδροι της ΠΑΕ ΑΕΚ. Πρόκειται για μια «καραμπινάτη» καπιταλιστική ανάπτυξη του ποδοσφαίρου, κάτι που σημαίνει μόνο αύξηση κερδών για λίγες ΠΑΕ, που με μαθηματική πρόοδο οδηγούν στην γιγάντωση της μιας και στην δημιουργία του πατροπαράδοτου στον καπιταλισμό… «Μονοπωλίου» . Αυτήν την ανάπτυξη ευαγγελίζεται και ο συνεταιρισμός της Σούπερ Λίγκας και οι εντός της ΑΕΚ υποστηριχτές του. Αυτό είναι ένα γεγονός που κρύβουν οι υποστηριχτές ΠΑΕ ΑΕΚ, όλοι και όλα, δηλαδή, τα μέσα που με τη μια ή την άλλη παραλλαγή θεωρούν αυτονόητο ότι είναι μονόδρομος η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, μονόδρομος η εξουσία των ΠΑΕ και κατά συνέπεια μονόδρομος η εντός αυτών των τειχών λειτουργιά της ΑΕΚ. Για ένα πράγμα να είστε σίγουροι αδέλφια μου ΑΕΚτζήδες: και η νέα διοίκηση Νικολαΐδη, όπως και η προηγούμενη, όπως και όλες οι διοικήσεις της ΠΑΕ που προηγήθηκαν του 2004, αυτό που έσπευσαν να εξυπηρετήσουν καταρχήν ήταν τα συμφέροντα των μεγαλομετόχων της ΠΑΕ ΑΕΚ, που είναι και ο «πολιορκητικός κριός» της εμπορευματοποίησης ολόκληρης της οικογένειας ΑΕΚ.

Κατά τα άλλα η εβδομάδα αρχίζει όπως τελείωσε η προηγούμενη. Με γέλια εξαιτίας κάποιων υποψηφίων του «καθεστώτος», οι οποίοι, μη έχοντας που άλλου να στηριχθούν, κάνουν τον προεκλογικό τους αγώνα στην πλάτη της ΑΕΚ. Διασκεδάζει κανείς διαβάζοντας, για παράδειγμα, ότι ο Τροχανάς τα «χώνει» στο ΠΑΣΟΚ, αλλά καλεί τους ΑΕΚτζήδες να ψηφίσουν Βούρο, ή ότι ο γνωστός υποψήφιος Βουλευτής Γρηγόρης Ψαριανός δηλώνει ότι: Ο Θεός του έριξε τρεις κατάρες. Είναι Έλληνας, Αριστερός και ΑΕΚτζής. Να σου πω κάτι Γρηγόρη μου; Η Ελλάδα, η Αριστερά και η ΑΕΚ έχουν… όχι τρεις αλλά μία Κατάρα, μια μεγάλη μάζα ανθρώπων πιστεύει ότι η τρεις αυτές μεγάλες κοινωνικές έννοιες, εκφράζονται μέσα από ανθρώπους σαν εσένα. Ο πιο ωραίος είναι ο Βασίλης Κικίλιας που ξεκινά την φράση του: «Είμαι σοβαρός, σέβομαι τον κόσμο και δεν μου αρέσει ο τζόγος» και την τελειώνει «Γήπεδο στην ΑΕΚ, όμως, πρέπει να γίνει οπωσδήποτε». Χα χα χα μεγάλη πλάκα! Μετά την πλάκα όμως έρχονται οι σκέψεις. Γιατί είναι μεγάλη απρέπεια να καπηλεύεσαι την ΑΕΚ. Η οργή που νοιώθω για όλους αυτούς είναι ανάλογη με την οργή που ένοιωσα πριν από αρκετά χρόνια όταν είδα σε ένα προεκλογικό φυλλάδιο του Χρήστου Παπουτσή, να εμφανίζεται σε μια φωτογραφία μαζί με τον Γιάννη Ρίτσο, ενώ, ακριβώς δίπλα, σε μια άλλη, να σφίγγει το χέρι του Μπιλ Κλίντον. Φρίκη!

Οι άνθρωποι που ίδρυσαν αυτόν τον σύλλογο όμως τι σχέση έχουν με όλα αυτά; Μιλάμε για ανθρώπους που πριν την Μικρασιατική Καταστροφή  ανήκανε στους Έλληνες που στο «εξωτερικό» διατηρούσαν την πολιτιστική τους αυτονομία όχι ως ανεξάρτητο θεσμό, αλλά ως βαθύτατη συνείδηση. Σε επίπεδο εθνολογικό, φωτογράφιζαν την ελληνική τους καταγωγή και, σε επίπεδο πολιτικό, φωτογράφιζαν την οικουμενική τους διάσταση. Ερχόμενοι στην Ελλάδα μετά την καταστροφή, πίστευαν και δεν πίστευαν τις διάφορες Σειρήνες, τότε, που τους έλεγαν: «εντάξει την κάναμε την Μεγάλη Μ@λ@κία αλλά εσάς μην σας νοιάζει αφού έρχεστε στον επίγειο παράδεισο της Μαμάς πατρίδας». Μέσα τους ωστόσο ένιωθαν ότι ξεκινούσαν μια μακρά πορεία εγκατάστασης τους στη μητέρα πατρίδα. Ήξεραν λοιπόν ότι μόνο χάρη στις δικές τους κυρίως δυνάμεις θα μπορούσαν κάποτε να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν το δικό τους χώρο μέσα στην ελληνική επικράτεια.

Ο πρόσφυγας  έχασε τα χρόνια εκείνα  το φως του μόλις συνάντησε την ομορφιά της πατρίδας του, και στο ξένο πεδίο όπου βρέθηκε, αποφάσισε ότι το σώμα του θα χρειαστεί πολλά χρόνια και μεγάλη αντοχή για να μπορεί να περνά «σύνορα» μέσα στην ίδια του την πατρίδα αλλεπάλληλες φορές χωρίς να συνθλίβεται. Η πατρίδα του δεν τον ήθελε και δεν υπήρχε καμία εστία ανάπαυσης. Έτσι, δίχως να το καταλάβει, θέλησε μέσα στα βάθη της ψυχής του να παραμείνει εσαεί νομάδας. Ένας ακέραιος νομάδας, που πρέπει να γαλουχηθεί μόνος του, έτσι ώστε να διαφυλάξει τον πραγματικό του πυρήνα.

Και έρχονται τώρα οι «μαυρογιαλούροι» του σήμερα να καπηλευτούν το θαύμα των προσφύγων. Ο οπαδός της ΑΕΚ όμως, γνωρίζει καλά ότι πρέπει να διατελεί υπό ένα μόνιμο καθεστώς μετανάστευσης. Μόνο που τώρα σαν απόγονος των προσφύγων, διαλέγει συνειδητά αυτή τη θέση και συνδέει τη μοίρα του με τους άλλους ομογενείς, που επαναλαμβάνουν διαρκώς το ίδιο μοτίβο: ενός ενιαίου σώματος που αναγνωρίζει ως ίδια τα πιο διαφορετικά του μέρη. Αυτό μάλιστα όχι μόνο δεν αποτελεί εμπόδιο για την κοινωνία μας, αλλά, αντίθετα, την εμπλουτίζει στη διαρκή αναζήτηση της ΑΕΚτζίδικα ελληνικής της αυτογνωσίας.

Επιστροφή τώρα στο πραγματικό. Δηλαδή στο δελτίο επιστροφής του «Ντέμη του Λαού».