Οι ψευδαισθήσεις είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των προσφύγων


Η επιστροφή στις πόλεις και τα χωριά της Μικρασίας, εκεί όπου είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει, ήταν η πρώτη μεγάλη ψευδαίσθηση κάποιων εκ των ιδρυτών της ΑΕΚ, αλλά και άλλων προσφύγων τα πρώτα χρόνια του ερχομού τους στην Ελλάδα. Έτσι, αρκετοί ήταν οι άντρες και οι γυναίκες μεγάλης συνήθως ηλικίας στους προσφυγικούς συνοικισμούς που πίστευαν για πολύ καιρό ότι προσωρινή ήταν η διαμονή τους εκεί. Πίστευαν οι φουκαράδες ότι λίγο ακόμα θα έμεναν στον «ξένο» τόπο και μετά θα επέστρεφαν στη Πόλη, στη Σμύρνη, στη Φώκαια, στο Εγγλεζονήσι, στην Κίο, όπου ήταν η μικρή πατρίδα του καθενός. Θα ξαναγύριζαν, έλεγαν, και θα ξανάχτιζαν τα κατεστραμμένα σπίτια τους, τα σχολεία τους, τις εκκλησίες, θα ανάσταιναν την παλιά τους ζωή. «Λίγο ακόμη θα είμαστε εδώ, τελειώνουν τα δεινά μας», σκέφτονταν αυτοί οι ονειροπόλοι προγονοί μας και δάκρυζαν από τις εικόνες του γυρισμού που χόρευαν μπροστά στα μάτια τους, όπως δακρύζουμε κι εμείς από τις εικόνες της φλεγόμενης «σκεπαστής». Όσο επιστρέψαμε εμείς στα ιερά χώματα της Νέας Φιλαδέλφειας, τόσο επέστρεψαν κι εκείνοι στα πάτρια εδάφη τους. Ψευδαισθήσεις παράλληλες !

Κοινή η πίστη και η λαχτάρα της επιστροφής για κάποιους από τους δύστυχους προγόνους μας των πρώτων προσφυγικών συνοικισμών, αλλά ποιος μέγας σωτήρας θα έκανε αυτό το θαύμα; Μάλλον κληρονομικό θα είναι το σύνδρομο των σύγχρονων ΑΕΚτζήδων για την αναζήτηση του σωτήρα που θα οδηγήσει την ΑΕΚ στην κορυφή. Την εποχή εκείνη υπήρχαν κάποιοι που πίστευαν ακράδαντα ότι ο Βενιζέλος ήταν ο «εκλεκτός» που θα πραγματοποιούσε την πολυπόθητη επιστροφή. «Αν δεν έχανε τις εκλογές ο Λευτεράκης» έλεγαν, τις εκλογές του ΄20 δε θα χανόταν και η Μικρασία. Φαλάγγι θα τους είχε πάρει τους αντίχριστους τους Τούρκους και θα τους διέλυε παντελώς. Ας όψονται, όμως, οι Κωνσταντινικοί που κέρδισαν τις εκλογές και τα έκαναν όλα μαντάρα. Έχασαν τον πόλεμο κι εμείς βρεθήκαμε εξαιτίας αυτών των καταραμένων μακριά από τα χώματα μας. Αλλά που θα πάει; Θα ξανάρθει ο Λευτεράκης στα πράγματα, θα ξαναπάρει τη Μικρασία κι εμείς θα γυρίσουμε πάλι εκεί και κανείς δε θα μας κουνήσει πια από τον τόπο μας. Αυτά πίστευαν τότε. Μην μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει την ιστορία με τον σωτήρα Μελισσανίδη που αν δεν έχανε τις εκλογές της ερασιτεχνικής από τους Ντεμικούς τώρα θα είχαμε έτοιμη τη γηπεδάρα στην Νέα Φιλαδέλφεια;

Όπως τώρα έτσι και τότε, δεν συμφωνούσαν όλοι για το ποιος είναι ο αληθινός σωτήρας. Για κάποιους ο λυτρωτής των προσφύγων θα ήταν «ο βασιλιάς και κανένας άλλος!». Μέχρι και θυμιατά έκαιγαν ορισμένοι τα χρόνια εκείνα μπροστά στη φωτογραφία, του βασιλιά, πιστεύοντας ακράδαντα ότι ο εικονιζόμενος «θα εξολόθρευε σύντομα την Τουρκία, όπως ακριβώς εξολόθρευσε το δράκοντα ο συνονόματος του Άγιος Γεώργιος ο τροπαιοφόρος»!

Το τραγικότερο για τους ονειροπόλους προγόνους μας ήταν ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει πως η Μικρασία είχε χαθεί οριστικά. Τα κοινά συμφέροντα, κάποια στιγμή, της Αγγλίας και της Γαλλίας ήταν που είχαν δημιουργήσει την εφήμερη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών και ο μετέπειτα ανταγωνισμός των ίδιων δυνάμεων ήταν που παρέδωσε τη Μικρασία στους Τούρκους και προκάλεσε την εκδίωξη των Ελλήνων από τις εστίες τους. Το τραγικό για τους σύγχρονους ΑΕΚτζήδες είναι ότι δεν έχουν συνειδητοποίηση ότι η ΑΕΚ πρωταγωνίστρια, μέσα σε ένα περιβάλλον εμπορευματοποιημένου αθλητισμού είναι κάτι που πρέπει να το ξεχάσουν οριστικά. Η συγκυρίες που κάποια στιγμή δημιούργησαν την εφήμερη πρωταγωνίστρια ΑΕΚ, των αρχών της δεκαετίας του 90΄ δεν υπάρχουν πια, αντίθετα το περιβάλλον του κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου έχει καταδικάσει  την μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας σε ρόλο κομπάρσου.


Για να κατανοήσουν την πικρή αλήθεια του οριστικού χαμού της Μικρασίας, οι ονειροπόλοι του τότε και να απαλλαγούν από τις ψευδαισθήσεις τους, πέρασε πολύς καιρός. Άντε να δούμε, πόσος καιρός πρέπει να περάσει για απαλλαγούμε εμείς οι οπαδοί της ΑΕΚ του σήμερα, από την αυταπάτη της έλευσης ενός «Μεσσία» που θα σώσει την ΑΕΚ.

Μια από της μεγαλύτερες σύγχρονες αυταπάτες στον μικρόκοσμο της ΑΕΚ είναι ότι μπορεί να συνυπάρξει η ΠΑΕ με την Ερασιτεχνική ΑΕΚ, ότι είναι δυο κομμάτια της ίδιας οικογένειας και μπορούν να συνεργαστούν αρμονικά. Η επικίνδυνη αυταπάτη του: «έλα μωρέ όλοι ΑΕΚ είμαστε και θα τα βρούμε». Όλοι ΑΕΚ είμαστε, αλλά δεν είμαστε όλοι ΑΕΚ για τον ίδιο λόγο!

Έτσι η «πολιτική» κάθε πλευράς στο οικοδόμημα της ΑΕΚ προσλαμβάνεται, ανάλογα με τα κριτήρια που καθένας διαμορφώνει και τον τρόπο που τα διαμορφώνει. Και σ' αυτό το ζήτημα, η απλή εμπειρία από την παρακολούθηση των εξελίξεων ή και τα βιώματα της Αεκτζίδικης  πραγματικότητας, χωρίς την ενεργητική συμμετοχή στις εξελίξεις, στην καθημερινή  αγωνιά για να συνεχίζει να υπάρχει η ΑΕΚ που αγαπήσαμε, εμποδίζει πραγματικά τις διεργασίες που θα επιδρούν στην συνείδηση των οπαδών της ΑΕΚ, των απλών φιλάθλων, των αθλητών του σωματίου, ώστε να κατανοούν ότι τα πραγματικά τους συμφέροντα πραγματοποιούνται με μια πολύ συγκεκριμένη στάση απέναντι στην ΠΑΕ, μακριά από υποσχέσεις και συνεννοήσεις.

Αυτή η υπόθεση σημαίνει ότι οι φίλοι και οι οπαδοί της ΑΕΚ θα πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στις όποιες διεκδικήσεις αξιώσει η Ερασιτεχνική ΑΕΚ μέσα από διάφορα μέτωπα πάλης. Αυτή η συμμετοχή, σε συνδυασμό με την συνειδητοποίηση από ΟΛΟΥΣ, της βασικής αιτίας των προβλημάτων (επιχειρηματική δράση) και η συνδέσει της λύσης τους με την ανάγκη σύγκρουσης με τη λογική που λέει ότι τα πάντα είναι εμπόρευμα, μπορεί να συμβάλει σε διεργασίες διαμόρφωσης μιας υγιούς οπαδικής συνείδησης. Σ' αυτούς τους αγώνες κρίνονται οι διαφορετικές πολιτικές που έχουν η ΠΑΕ και η Ερασιτεχνική ΑΕΚ και μπορεί να γίνεται το ξεκαθάρισμα στη συνείδηση των απλών οπαδών της ΑΕΚ, τόσο για την ορθότητα η όχι της τακτικής που θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα η Ερασιτεχνική ΑΕΚ, όσο και για την ανάγκη να συγκρουστεί και να 'ρθει σε ρήξη ο λαός της ΑΕΚ με τα συμφέροντα τον μεγαλομετόχων της ΠΑΕ. Άλλωστε, τη σύγκρουση την επιβάλλουν οι μεγαλομέτοχοι με την πολιτική σμίκρυνσης της μεγαλύτερης ομάδας του κόσμου. Γιατί οι σφραγισμένες επιταγές για ευτελή ποσά είναι δικές τους και όχι της ΑΕΚ. Μπορεί να τις χρεώνουν στο όνομα της ΑΕΚ, αλλά είναι δικές τους. Τα 2.000.000 που οφείλονται σε παίχτες, προπονητές και υπάλληλους είναι δικό τους κατόρθωμα και όχι της ΑΕΚ. Και το κυριότερο. Η μη καταβολή του 10% των εσόδων στην ερασιτεχνική ΑΕΚ, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση κάθε ερασιτεχνικού τμήματος της ομάδας μας είναι στρατηγική τους επιλογή!!!

Βεβαίως, αγώνες του λαού της ΑΕΚ έγιναν τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι οι αγώνες αυτοί είχαν το σωστό προσανατολισμό, ούτε ότι συσπείρωναν την πλειοψηφία του λαού της ΑΕΚ, δεν είχαν την απαιτούμενη έκφραση κοινής δράσης των διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων που αποτελούν το «σώμα» του ΑΕΚτζίδικου κόσμου, δεν έγιναν παλλαϊκή υπόθεση οι στόχοι τους, ούτε ο βαθμός συνειδητοποίησης της ρίζας των προβλημάτων ήταν τέτοιος που θα μπορούσε να συμβάλει στην ωρίμανση της οπαδικής συνείδησης μεγαλύτερων τμημάτων από τους φίλους της ΑΕΚ, πολύ περισσότερο να απεγκλωβίσει μεγάλα τμήματα των ΑΕΚτζήδων από τη λογική της επιχειρηματικότητας.  Γι' αυτό εκτιμάω ότι από τη στιγμή που συμφωνούμε ότι η ΑΕΚ είναι ιδέα, θα πρέπει να προσανατολιστούμε σε μια πιο ποιοτική ιδεολογική και μαζική δράση, αναδεικνύεται ως κεντρικό ζήτημα, η ανάγκη να ξεπεραστούν τα προβλήματα κρίσης και υποχώρησης, που εδώ και πολλά χρόνια χαρακτηρίζουν το οπαδικό κίνημα. Οπαδικό κίνημα δεν είναι μια ομάδα μπαχαλάκιδες, ούτε ένας καλά οργανωμένος ιδιωτικός στρατός του προέδρου. Γνήσιο οπαδικό κίνημα είναι αυτό που υπερασπίζεται τα ιδανικά της ΑΕΚ και διεκδικεί την δημιουργία μιας ομάδας πρωταγωνίστριας στους αγωνιστικούς χώρους και όχι μιας επιτυχημένης Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας.

Γνήσιο οπαδικό κίνημα είναι αυτό που νικάει τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις, αυτό που αναδεικνύει την δύναμη όσων βρίσκονται «απέξω» από τη γραμμή του άουτ, αυτό που κάνει τα γήπεδα ένα χώρο για να νομίζουν οι «πολλοί» ότι υπάρχουν, ότι οι αφεντάδες τους λογαριάζουν. Γνήσιο οπαδικό κίνημα είναι αυτό που κάνει καθαρό στην ευγενή συνομοταξία των μεγαλομετόχων του κερδοσκοπικού αθλητισμού, ότι δεν είμαστε εμείς οι μονομάχοι που χρειάζονται τα λιοντάρια τους, ούτε οι σάρκες για τα κανόνια τους. Είμαστε οπαδοί και όπως έχει πει ο Γκαλεάνο «ένας αγώνας χωρίς οπαδούς είναι σαν να χορεύεις χωρίς μουσική».

Σχόλια