Μην πετάξεις την ζωή σου στα σκυλιά!

«Μέχρι τώρα οι σκύλοι χρησιμοποιούνταν από την αστυνομία για την εύρεση εκρηκτικών, ναρκωτικών ή αγνοούμενων. Πλέον θα χρησιμοποιούνται και στα γήπεδα» δεν το λέω εγώ είναι η δήλωση του κ. Παναγιώτη Στάθη, εκπροσώπου της αστυνομίας. Πρόκειται για ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους που θ' αγοραστούν από χώρες όπως η Γερμανία, το Βέλγιο και οι ΗΠΑ. Μάλιστα, πρόσφατο δημοσίευμα επιβεβαίωσε την αγορά από τη Γερμανία.

Η δυνατότητα χρήσης σκύλων και στις αθλητικές εγκαταστάσεις δόθηκε με τροπολογία (τον περασμένο Δεκέμβρη) του υφιστάμενου νόμου. Για την εφαρμογή της κυβερνητικής απόφασης απομένει η έγκριση των 2 σχετικών Προεδρικών Διαταγμάτων που έχουν κατατεθεί στο ΣτΕ. Όπως βλέπεις λοιπόν αδελφέ μου οπαδέ μας χρησιμοποιούν, ακόμα μια φορά με διττό στόχο. Ως άλλοθι νομιμοποίησης και εξοικείωσης του κόσμου με αντιδημοκρατικά μέτρα για αύξηση της αστυνομοκρατίας. Και ως δοκιμαστήριο, πριν αυτά επεκταθούν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες...

Λες και κάποιοι παίρνουν τα μέτρα τους, μέτρα που θα τους προστατέψουν από την λαϊκή αγανάκτηση που έρχεται. Απλά εντοπίζω μία σύμπτωση: Την ώρα που η καπιταλιστική κρίση θα κάνει αργά η γρήγορα την εμφάνιση της στο χώρο του κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου για να κάνει καθαρότερο το απόλυτο δίλημμα «βαρβαρότητα των ΠΑΕ η κάτι άλλο» και άρα μεγάλες μάζες οπαδών - ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, θα επαναπροσεγγίσουν τη διέξοδο από τη βαρβαρότητα, δηλαδή την προοπτική οι ομάδες να είναι λαϊκή περιουσία, ως συνειδητή επιλογή τους, ακριβώς αυτήν την ώρα οι διάφοροι υπερασπιστές του συστήματος καταφεύγουν στις ήδη ξεφωνημένες κατασταλτικές εφεδρείες τους.

Για να περάσουμε και λίγο στα δικά μας… κάθε φορά που ακούω η διαβάζω δηλώσεις του κ. Θανόπουλου (όπως και των προκατόχων του) βγάζω μια κεντρική ιδέα για κάποια «κοινή υποχρέωση» απέναντι στην Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρία ΤΟΥΣ, λες και είναι οι μεγαλομέτοχοι και οι οπαδοί το ίδιο υποχρεωμένοι να σώσουν το σύστημα που τους επιτρέπει να εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως αθλητικούς συλλόγους.

Ο αθλητικός τύπος μιλάει για «ενότητα όλων των δυνάμεων που αγαπούν την ΑΕΚ» που θα είναι σωτήρια για τον σύλλογο, παραπέμποντας σε ενότητα οπαδών - μεγαλομετόχων. Και καλά οι οπαδοί είναι δεδομένο ότι αγαπούν την ΑΕΚ, οι μεγαλομέτοχοι, όμως, από πού κι ως πού; Οι μεγαλομέτοχοι είναι επιχειρηματίες και οι επιχειρηματίες αγαπούν μόνο ένα πράγμα… το κέρδος. Τέλος.

Έχουμε λοιπόν κάποιους που μιλούν ευθέως, αλλά υπόγεια, για τη σωτηρία όχι της ΑΕΚ, αλλά της ΠΑΕ ΑΕΚ. Και κάποιους που προσπαθούν να παρουσιάσουν την επιχείρηση ξεπεράσματος της οικονομικής κρίσης στην ΠΑΕ ΑΕΚ ως πάλη για τη δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας, της ΑΕΚ των ονείρων μας! Μόνο που η ΑΕΚ έτσι όπως την ονειρεύεται ο λαός της δεν έχει καμία σχέση με την εταιρία που προσπαθούν να «τρέξουν» διαχειριστές και τεχνοκράτες.

Το κλειδί βρίσκεται στη λέξη «ιδιοκτησία». Θεμελιώδες για να ξεκινήσει κάθε συζήτηση για μια ΑΕΚ που θα ανήκει στον λαό της, είναι η θέση πως στρατηγικός στόχος για να πάψει η ΑΕΚ να είναι επιχειρηματικό παιχνιδάκι του κάθε πιθανού και απίθανου, είναι να καταργηθεί η σχέση που περιέχει αυτήν την δυνατότητα στους κατά καιρούς «Σφαέλους». Κι αυτή η σχέση είναι η μετοχική ιδιοκτησία. Είναι αυτό που αναγκάζει τον οπαδό να πουλάει την ψυχή του στον πελατειακό καταναγκασμό. Η ατομική-μετοχική ιδιοκτησία λοιπόν, πρέπει να πάψει, όχι μόνο στην ΑΕΚ γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν δώρο άδωρο. Η ατομική-μετοχική ιδιοκτησία, πρέπει να πάψει στο σύνολο του αθλητικού κόσμου… από κάπου όμως πρέπει να γίνει η αρχή.

Για να γίνει αυτό, δεν αρκεί ο λόγος, ούτε το μεγαλύτερο σύνθημα που έχει ακουστεί σε γήπεδο (η ΑΕΚ ανήκει στον λαό της και όχι…) αλλά απαιτείται και η εξουσία. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Η οικονομική κρίση του επαγγελματικού-κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου είναι μπροστά. Και οι οπαδοί (όχι μόνο της ΑΕΚ) βρίσκονται απέναντι σε μια κυρίαρχη υποχρέωση: αυτή την κρίση να τη μετατρέψουν σε πλεονέκτημα για να τσακιστούν όλοι αυτοί οι μικροί και μεγάλοι μεγιστάνες που έχουν καταντήσει το ποδόσφαιρο σαν τα μούτρα τους. Αυτός ο στόχος δεν επιτρέπει καμιά ανοχή σ' όσους ευαγγελίζονται προστασία του συστήματος «από κρίσεις σαν κι αυτή που ζούμε».