Η ψυχή του Αεκτζή, είναι πιο βαθιά απ' την πληγή του

Ο οπαδός της ΑΕΚ θα νιώσει τι σημαίνει ΑΕΚ, όταν θα νικήσει παλιούς τρόμους, θα επουλώσει βαθιές πληγές, θα αντιμετωπίσει απωθημένα, θα εγκαταλείψει νοσηρές άμυνες και αμυντικούς μηχανισμούς. Αν κάνει αυτό το πρώτο βήμα θα καταλάβει ότι δεν θα πρέπει να επικεντρώνεται μόνο στο τι έπαθε, τι του έκαναν, αλλά και στο τι μπορεί να κάνει, στο τι μπορεί να ξεπεράσει, ποιο είναι το εσωτερικό του ανάστημα, οι δυνατότητές του, η προοπτική του. Και πάνω απ' όλα στο ποια είναι κι αν υπάρχει η θαυματουργική δυνατότητά του οπαδού της ΑΕΚ στην Υπέρβαση.


Όταν ο οπαδός της ΑΕΚ μετατρέπετε χωρίς να το καταλάβει σε οπαδό – υπερασπιστή της ΠΑΕ ΑΕΚ, μόνο θλίψη μπορεί να νοιώσει κανείς. Θλίψει και πένθος για έναν λαό, που, αν και συνεχίζει να υπάρχει ως κόσμημα, δεν μπορούμε να τον ζήσουμε και χάνεται σαν άμμος από τα χέρια μας. Θλίψει για τη νεότητα, που συχνά παίρνει τη μορφή της χίμαιρας και αποσύρεται κουρασμένη. Θλίψει για τα όνειρα που κάνουμε για την ΑΕΚ, όνειρα που σχηματίζονται μέσα μας, τα οποία, αντί να πραγματοποιηθούν στον λεγόμενο ορατό κόσμο, παίρνουν θέση μόνο στις αναλύσεις των ειδικών παραχαρακτών ονείρων της ΠΑΕ, για να τα εξαφανίσουν με επιστημονικό τρόπο.

Αλήθεια, γιατί οι αγαπημένες μας φωνές στο πέταλο του γηπέδου συνεχώς μειώνονται; Γιατί κάποιοι έφυγαν για πάντα και δεν καταδέχονται, εξαιτίας της πτώσης μας, έστω για λίγο να μας επισκεφτούν; Γιατί πιστέψαμε πως θα ήταν για πάντα δίπλα μας (αχ, αυτή η παράξενη αίσθηση της αιωνιότητας που μας παραμυθιάζει), πως θα τα λέγαμε όλα με το νι και με το σίγμα. Δεν προλάβαμε, και ειπώθηκαν ελάχιστα. Γι' αυτό θυμώνουμε μαζί τους. Στην πάροδο του χρόνου δεν έχει πεθάνει κανείς, ούτε οπαδός ούτε φίλαθλος, δεν έχουν πεθάνει, γιατί τούτη η αναπόφευκτη πραγματικότητα από ατσάλι και λάσπη πρέπει να υπερβεί την αδιαφορία όσων κοιμούνται ή έχουν πεθάνει (κρυμμένοι καθώς είναι στη φθορά και στα χρόνια που έχουν παρέλθει) και να τους καταδικάσει σε μια «αϋπνία»


Η ανάγκη μας να δούμε την ΑΕΚ όπως την βλέπουμε στα όνειρα μας, μας οδηγεί ακόμα στο να χτυπάμε πόρτες αντί να τις «σπάζουμε». Ακόμα μας διδάσκει πώς να είμαστε ψεύτες, φτηνοί, πώς να αξιοποιούμε κάθε πλάγιο τρόπο για να βάλουμε το χέρι μας στα σκουπίδια, πώς να εκλιπαρούμε από τα πάσης φύσεως καθάρματα άφεση αμαρτιών. Γιατί δε ρισκάρουμε, γιατί κρυφτήκαμε πίσω από αυτούς που καίγονται και αλλάζουν στο πέρασμά τους τα πάντα. Γιατί πουλήσαμε τα πρωτοτόκια μας, γίναμε: μέρος της πραγματικότητας και τώρα πώς να κοιταχτούμε στα μάτια; Με τέτοια μικροψυχία πορευόμαστε, παραμυθιασμένοι και ανάξιοι αγγίζουμε το τέλος.
Πόσους και πόσους σπρώξαμε στο περιθώριο. Δίχως έλεος ο φασισμός της παρέας έχει πάντα στο κέντρο της έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να τον κατασπαράζει με την ησυχία της. Πρόκειται για το πιο διαδεδομένο χόμπι των απανταχού μικροαστών. Είναι απίστευτος ο τρόπος που επαναλαμβάνεται η πραγματικότητα αδιαφορώντας για την εικόνα της. Από τη στιγμή που καταφύγαμε στην ιδιότητα του θεατή, αφήσαμε την υπόθεσή της ΑΕΚ σε ανθρωπάκια ικανά να συσπειρώνονται μόνο τη στιγμή που ξεσκίζονται, μοιράζοντας απλόχερα σκάνδαλα - πάντα με αίσιο τέλος για τους εμπνευστές τους. Όσοι ευαγγελίζονται δικαιοσύνη στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, καλύτερα να καταφύγουν στην αστραπή του σατανά.

Ο παραλογισμός της κάστας των ΠΑΕτζήδων, που δεκαετίες τώρα στηρίζει την υπόθεσή της στο μιμητισμό, ανέδειξε έναν πρόεδρο που θυμίζει διαφημιστή πλυντηρίων. Παραμυθιασμένος και ανώριμος, μπήκε σε μια ιστορία που δε χωρούσε. Η ΑΕΚ είναι ένα αίνιγμα που μόνο το ρίγος μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποκρυπτογραφήσει. Δεν είναι καθόλου δύσκολο ακόμα και για τον πιο αδαή να διακρίνει με την πρώτη ματιά την ακηδία που έχει απλώσει το βασίλειό της.

Όμως ας μην εξετάζουμε μονάχα το ασθενές και τραυματισμένο μέρος της προσωπικότητάς του Αεκτζή που τον δεσμεύει, αλλά και το υγιές, θετικό, δυναμικό του μέρος, που έχει την ισχύ να ανασύρει την ΑΕΚ απ' τον θολό βυθό και να την εκτοξεύσει ψηλά, και μακριά, και πέρα, που έχει την ωριμότητα να διεκδικήσει την κατάργηση της ΠΑΕ ΑΕΚ, να προχωρήσει σε μια κατάσταση μόνιμης ρήξης με όλες αυτές τις μετριότητες που κρατάνε την ΑΕΚ δεμένη, όπως κρατάνε οι έμποροι το γεράκι προς άγραν τουριστών, και να οδηγήσει το «θαύμα τον προσφύγων» στην ελευθερία. Κι όπως λέει ο Νίτσε: « Μ' αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ' την πληγή του». Διότι εκείνο που διακρίνει τον οπαδό από τα ζώα (για να θυμηθούμε κι ένα παλαιότερο πανό της ORIGINAL) δεν είναι όσα συνήθως διηγούμαστε στις συντροφιές. Oτι δηλαδή ο οπαδός σαν άνθρωπος που είναι έχει λογική ενώ το ζώο όχι - μέγα σφάλμα. Ότι ο οπαδός σαν άνθρωπος μπορεί και γελά. Ότι το ζώο δεν έχει συναίσθηση του θανάτου κτλ. Εκείνο που διακρίνει το ζώο απ' τον οπαδό – άνθρωπο είναι μόνο η ελευθερία.

Σχόλια