Οι άνθρωποι κατά κανόνα γνωρίζουν το καλό. Υποπτεύονται το σωστό, διαισθάνονται αυτό που είναι αλήθεια και δέον. Ωστόσο τους λείπει το κουράγιο να το πράξουν. Είναι γεμάτοι φόβους και δειλία. Στη θεωρία είναι γενναιότατοι ελεύθεροι, ώριμοι, ενώ στην πράξη δειλοί και θλιβερά ζαρωμένοι, σαν κουρασμένα, μαραμένα, από πολύ νωρίς, μωρά.
Στην περίπτωση των επιχειρηματιών του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, δεν είναι ούτε ο φόβος ούτε η δειλία που του τους οδηγεί σε ριψοκίνδυνα μονοπάτια, βάζοντας σε επικίνδυνες ατραπούς το πρωτάθλημα, κυρίως όμως σωματικές ακεραιότητες και ζωές. Στην δική τους περίπτωση το «κατά κανόνα ορθό» υποσκελίζετε μπροστά στην επιχείρηση διασφάλισης των τεράστιων συμφερόντων που διακυβεύονται. Ανάμεσα στους επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου δε χωρούν ηθικοί φραγμοί και νηφαλιότητα. Η αγοραία πρακτική κυριαρχεί. Μπροστά στον ανταγωνισμό τους δεν υπολογίζουν τίποτα.
Αν, για τους επαγγελματίες του ποδοσφαίρου τα πράγματα είναι ξεκάθαρα στην ερώτηση: Γιατί ένας άνθρωπος ενεργεί φανερά, ενάντια σε αυτό που ονομάζουμε «κατά κανόνα ορθό»; Μια βασανιστική απορία μου τρυπάει το μυαλό. Τι είναι εκείνο που προκαλεί τούτη τη διαφορά, ανάμεσα σε απλούς φιλάθλους; Τι οδηγεί όλους αυτούς τους «φουκαράδες» που λιώνουν καθημερινά για να συντηρήσουν την οικογένεια τους, να μετατρέπονται τα απογεύματα, μέσο των ραδιοφωνικών εκπομπών επικοινωνίας, σε μάχιμους υπερασπιστές αυτών που λυμαίνονται το ελληνικό ποδόσφαιρο; Τι σκάβει το χάσμα; Το να γίνονται άλλοι όταν σκέφτονται κι όταν ονειρεύονται πράγματα για την ομάδα τους, και άλλοι όταν έρχεται η ώρα να ενεργήσουν;
Όταν ο Πέτρος Κόκκαλης έχει μιλήσει ευθαρσώς για προστασία των συμφερόντων της ΠΑΕ. Όταν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης κατανοεί ότι «η κατάσταση είναι τεταμένη και επειδή παίζονται περιουσίες»... θεωρώ αδιανόητο να υπάρχουν οπαδοί που παίρνουν το μέρος του ενός η του άλλου, στο πρόσφατο «πρασινοκόκκινο» πινγκ πονγκ δηλώσεων, που μοναδικό στόχο είχε την πόλωση και την όξυνση.
Πόσο πολύ υποτιμάνε τον ίδιο τους τον εαυτό όλα αυτά τα «ανθρωπάκια» που έχουν αυτοδιοριστεί σε δημόσιους υπερασπιστές των προέδρων Ποδοσφαιρικών Ανώνυμων Εταιρειών; Σίγουρα πάσχουν από την κυρίαρχη μεταμορφωτική αναστολή του ανθρώπου, που είναι η πολύ κακή σχέση που έχουνε με τον εαυτό τους. Η πολύ κακή γνώμη για τον ίδιο τον εαυτό τους.
Θυμάμαι κάποιον καθηγητή πανεπιστήμιου να ισχυρίζεται κάτι που με εντυπωσίασε: «Το κόμπλεξ κατωτερότητας εκφράζεται σαν κόμπλεξ ανωτερότητας». Κάθε συμπλεγματική συμπεριφορά, κάθε μορφής μειονεξία οδηγεί σε αδιέξοδο, μια και το πλέγμα σφίγγει και γίνεται κόμπος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που κάποιοι αισθάνονται την ανάγκη να ταυτιστούν με τους ισχυρούς.
Η γνώμη για τον εαυτό μας είναι γνώμη-κλειδί. Καθορίζει τη γνώμη που θα έχουμε για τους άλλους, για το ποδόσφαιρο, για τον κόσμο, για τον Θεό, τη γνώμη που θα έχουμε για το μέλλον το δικό μας αλλά και της ομάδας μας, τη μνήμη που θα πλάσουμε για το παρελθόν το δικό μας αλλά και της ομάδας μας. Όμως δε θέλω να ξαναπώ κι εγώ αυτά τα γνωστά και τετριμμένα. Δε θέλω να ξαναμιλήσω εδώ για το ότι τούτη η κρίσιμη γνώμη διαμορφώνεται εν πολλοίς από την επίδραση που ασκούνε στις μάζες τα ελεγχόμενα από το σύστημα ΜΜΕ, κι όλα αυτά τα λίγο-πολύ γνώριμα.
Θέλω μόνο να σκεφτείτε όλα αυτά που λένε και κάνουν οι ΠΑΕ στο προσκήνιο, όπου υποτίθεται πως υπάρχει και αυτοσυγκράτηση. Φανταστείτε τι γίνεται στο παρασκήνιο, μέρος του οποίου φαίνεται με τα ...λάθη διαιτητών και παρατηρητών. Ύστερα λοιπόν από την επόμενη «μάχη», με σοβαρό το ενδεχόμενο νέου νεκρού, κανείς δε δικαιούται να δηλώνει έκπληξη και απορία. Ειδικά οι κάθε είδους «ταγοί» και περισσότερο κυβέρνηση, αθλητικές και δικαστικές αρχές. Αυτοί που «ποιούν την νήσσαν» και καταντούν κενούς περιεχομένου ακόμα και τους αντιδημοκρατικούς νόμους που ψηφίζουν.
Σχόλια