Μη βιάζεσαι μου λέει ο διπλανός μου στο γήπεδο, μην αντέχοντας
προφανώς την γκρίνια μου για την εικόνα της ΑΕΚ στο ματς με τον Απόλλωνα. Μα δεν
είναι θέμα βιασύνης. Απεχθάνομαι την βιασύνη. Κάθε φορά που βλέπω βιαστικό άνθρωπο
θυμάμαι την ιστορία του Μότσαρτ. Τριών χρονών ήξερε πιάνο, πέντε χρονών άρχισε
να συνθέτει, στα οχτώ έφτιαξε μια όπερα που γνώρισε τεράστια επιτυχία στην
εποχή της. Τριάντα τριών χρονών πέθανε…
Στην δική μας υπόθεση όμως δεν υπάρχει η προοπτική της βιασύνης.
Αλλά ότι για μια ακόμη χρονιά η δουλειά γίνετε με το μικρότερο δυνατό κόστος. Δεν
μιλάμε φυσικά για την άνοδο. Αυτό μας έλειπε, αλλά για μια κανονική ΑΕΚ που θα παίζει
ποδόσφαιρο που θα σε κάνει να περιμένεις τον επόμενο αγώνα για να την δεις.
Σχόλια