Πατρίδα ΑΕΚ, χώρα θαμπή, εδώ θαρρούμε να’ ναι ο Χριστός
σαν Ηρακλής και φαντάσματα γιγάντια ορθώνονται να εγγυηθούν το μέλλον.
Φαντάσματα που οι φιγούρες τους δεν διαγράφονται από άσπρα σεντόνια αλλά από
λευκά σάβανα.
Πατρίδα ΑΕΚ, μέσα σου βρίσκονται μάχιμοι υπερασπιστές αυτών
που σου τρώνε τις σάρκες. Θυμώνουν κιόλας, σαν φοβεροί πυγμάχοι και φωνάζουν
ότι θα σοδομίσουν αυτούς που θα σε πειράξουν που όμως είναι αυτοί που αποκαλύπτουν
αυτούς που σε πειράζουν. Τρελά αγόρια, σάτυροι και ξεδιάντροποι νομίζουν ότι έχουν
των αλητών το κάλλος. Αισθάνονται περήφανοι να υπερασπίζονται το αφεντικό τους.
Γεννημένοι ραγιάδες, χλομά και δειλά πλασματάκια. Πραιτοριανοί του εκάστοτε
μονάρχη. Καρναβάλια που οι καρδιές τους πετούν και λαμποκοπούν σαν πεταλούδες
κάθε φορά που διαβάζουν για χρυσές μπίζνες του μεγάλου αφεντικού της πατρίδας
μας. Του μεγάλου μονάρχη. Διάκοσμοι, ανάλαφροι κι αχνοί, φωτοπεριχυμένοι, κάτω
από τα πολύφωτα της στραβομάρας τους, μες του χορού τη δίνη. Χορεύουν σαν εξημερωμένες
αρκούδες κοιτάζοντας γλυκά στα μάτια τον βασανιστή τους που βαράει το ντέφι.
Αχ πατρίδα ΑΕΚ. Λίμνη που θα μεγάλωνες και τελικά έγινες
λίμνη αίματος, όπου δαιμόνια βγαίνουν κάτω από τους ίσκιους των δέντρων του
άλσους που πάντα κιτρινίζουν, όχι για να τιμήσουν το ένα από τα χρώματα σου, αλλά
από το αιώνιο φθινόπωρο που σε ταλαιπωρεί. Κάτω από ουρανούς μουντούς,
παράξενες φανφάρες και πνιχτούς στεναγμούς. Όλες αυτές οι βλαστήμιες, τα
δάκρυα, οι παραπόνιες, οι θρήνοι, οι εκστάσεις κι οι κραυγές, μοιάζουν σαν μια
ηχώ που την ξανακούς σε χίλιους λαβυρίνθους. Είναι ένα όπιο θεϊκό για τις θνητές
καρδιές μας. Είναι κραυγή που φύλακες χιλιάδες ξαναλένε, πρόσταγμα που ακούγεται
από χίλιους τηλεβόες, είναι φάρος που ανάβει πάνω από τον τρούλο της Αγιά
Σοφιάς και φώναγμα είναι οπαδών σε στριμωγμένες εξέδρες.
Είναι και κάτι τύποι εδώ στην πατρίδα ΑΕΚ, ποτάμια
λησμονιάς, κήποι λαγγεμένοι, δροσόσαρκας προσκέφαλα. Που δεν γεννάνε κανέναν
πόθο για το θαύμα των προσφύγων, αντιθέτως τους πλημμυρίζουν οι ιδέες και οι
αξίες του συλλόγου που υποστηρίζουν κι ενοχλούνται τα πουλάκια μου… και διαρκώς
σαλεύουν σαν στάχια που τα κουνάει το αγέρι, σαν θάλασσα που την κουνάει το
κύμα.
Αμ οι άλλοι. Τα θλιβερά άσυλα. Γεμάτοι ψίθυρους.
Κουβαλάνε μια ζωή μέσα τους έναν εσταυρωμένο ωχρό και μόνο. Κρυφοζηλεύουν σαν
μιζερομυξιάρηδες τον στεφανωμένο. Νομίζουν ότι βοηθάνε με κλάματα και προσευχές.
Τόσο στερημένοι που ξεσπάνε με βλαστήμιες σε όποιου τολμήσει να τους χαλάσει
την Πάστα Φλώρα που έχουν στον εγκέφαλο. Παντού και πάντα μια χειμερινή αχτίδα
θα τους διαπερνάει. Σαν αναλαμπή. Σαν τιμωρία.
Να μη ξεχάσω κι αυτούς που έχουν βραχυκυκλώσει από τα
μυστηριακά πράγματα που είναι γεμάτοι. Αυτούς που κάποιος μάγος πρέπει να τους
έψησε μεσονύχτια όταν ήταν έμβρυα. Παλικάρια που πιάνουν την πέτρα και την
στύβουν και όμως μοιάζουν με γριές που καθρεφτίζονται, με γυμνές παιδούλες που
σκανδαλίζουν δαίμονες τεντώνοντας τις κάλτσες τους.
Είναι κάποιοι άλλοι, τύποι σκοτεινοί, βαθιοί καθρέφτες,
όπου κοιτάζονται διάβολοι και αντικατοπτρίζονται πεντάμορφοι Άγγελοι. Όπου
χασκογελάνε σατανικά τέρατα και αντικατοπτρίζονται άγιοι που γλυκοχαμογελάνε.
Μυστήριοι δικαστές προθέσεων που δικάζουν αποκλειστικά όσους αμφισβητούν την
εικονικά βολική τους ευτυχία, αγορασμένη με τα λεφτά του αγαπημένου τους
μεγιστάνα, όχι απαραίτητα μεγιστάνα, έχουν βολέψει την μοιρολατρική κακομοιριά
τους ακόμα και πίσω από αδραχμίδηδες, κάθε φορά και διαφορετικοί, κάθε φορά
ίδιοι, φουκαράδες που ζουν στους ίσκιους των πάγων και των ελάτων που θα κόψουν
για να στολίσουν τα Χριστούγεννα. Μετά τις γιορτές, θα τα πετάξουν στα
σκουπίδια. Πάντα έτσι γίνεται όταν τελειώνουν τα πανηγύρια γεμίζουν οι
χωματερές… υλικών, ψυχών, νοημοσύνης… Καλά Χριστούγεννα!
Καλά Χριστούγεννα ΑΕΚ! Ω πατρίδα μας γλυκιά, αληθινά, η
πιο τίμια μαρτυρία, που για την αξιοπρέπειά μας θα δίναμε, είναι ο μέγας τούτος
λυγμός των προσφύγων, που από γενιά σ’ άλλη γενιά κολλάει και στης αιωνιότητας
σου τις όχθες ξεψυχάει. Καλά Χριστούγεννα ΑΕΚΑΡΑ!
Σχόλια