Επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο ανταγωνισμού ανωνύμων εταιρειών, είναι ένα ποδόσφαιρο υδροκέφαλο.Όσο πιο έντονη είναι η επιχειρηματική δράση που πραγματοποιείται σε κάποιον τομέα της οικονομίας τόσο πιο γρήγορα φτάνουμε στο μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο, ανάλογα με το μέγεθος της αγοράς στην οποία αναφερόμαστε. Στην ελληνική ποδοσφαιρική βιομηχανία το ποδόσφαιρο που μας προσφέρουν οι μεγάλοι επενδυτές είναι αυτό το πρωτάθλημα του Ενός. Το πρωτάθλημα που έχει τελειώσει πριν αρχίσει, το πρωτάθλημα που μπορεί να το κατακτήσει σερί ο Τάκης Λεμονής. Το πρωτάθλημα που η μόνιμη πρωταθλήτρια ομάδα της χώρας, λίγες μόνο μέρες μετά την θριαμβευτική (σύμφωνα με την καθεστωτική Μιντιοκρατία) ήττα στο Παρίσι, έκανε αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων με 14,5 χιλιάδες κόσμο. Επαγγελματικό πρωτάθλημα σημαίνει ένας θεσμός που διεξάγεται με τους κανόνες του καπιταλισμού. Καπιταλισμός σημαίνει, ανισόμετρη ανάπτυξη. Αν το κατανοήσετε αυτό θα καταλάβετε και το μέγεθος του εμπαιγμού κάποιων ειδικών και ανειδίκευτων που μιλάνε για ανταγωνιστικό πρωτάθλημα κτλ.
Δυστυχώς, στο σύγχρονο επαγγελματικό – κερδοσκοπικό ποδόσφαιρο, η θέση του προέδρου μιας επαγγελματικής ομάδας δεν μπορεί να θεωρείται λειτούργημα και υπηρεσία προς ένα σύλλογο, αλλά αφενός ως υπηρεσία προς τα συμφέροντα του εκάστοτε απόλυτου μονάρχη και αφετέρου ως μέσο πορισμού μετοχικών ωφελημάτων. Συνάμα, οι σχέσεις προέδρου – οπαδών, είναι σχέσεις, εμπόρου – πελάτη, εκμεταλλευτή – εκμεταλλευόμενου. Είναι σχέσεις που δεν ρυθμίζονται με βάση γενικούς και οικουμενικούς νόμους ηθικής και μεγαλείου ενός συλλόγου, αλλά σύμφωνα με τις επιταγές ενός άγραφου νόμου που λέει πως: «είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι αποφασίσει το αφεντικό»!
Οι διαδικασίες της σύγχρονης οικονομίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου επιβάλλει, η εκμετάλλευση των συλλόγων να μπορεί να γίνεται, όχι παίρνοντας ανοιχτά, παρά δίνοντας φαινομενικά. Υπάρχουν δύο μορφές τέτοιας εκμετάλλευσης στο σύγχρονο κερδοσκοπικό ποδόσφαιρο: η μία είναι η παροχή δανείων που ουσιαστικά δεν φτάνουν ως τον σύλλογο που θεωρείτε παραλήπτης, αφού τα διαχειρίζεται ο ίδιος ο πιστωτής με πρόδηλες συνέπειες για τον πιστούμενο σύλλογο, και η άλλη είναι η περιβόητες επενδύσεις, με πλεονεκτικούς έως αποικιοκρατικούς όρους, προς όφελος του επενδυτή.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι από όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο θα βρίσκουν όλα τούτα προφανή. Θα μπορούσατε ίσως να φανταστείτε μια ομάδα από ανθρώπους του ποδοσφαίρου που να διαφωνούν με την συγκεκριμένη μορφή του δημοφιλούς αυτού παιχνιδιού ή μελετητές του αθλητισμού που να «εκτρέφουν» ενστάσεις για όλα αυτά που βλέπουν . Για κάποιον λόγο όμως κανείς δεν λέει τίποτα! Κανείς δεν κάνει τίποτα!
Το μυστήριο έγκειται στο πως κατάφερε να επιζήσει τόσο καιρό μια αρρωστημένη και αδιέξοδη κατάσταση, ευάλωτη σε τόσο προφανή αντιπαραδείγματα. Δεν θα ασχοληθώ σε αυτό το άρθρο με τα γνωστά και χιλιοειπωμένα: Το μάρκετινγκ, την διαφήμιση και την άνοδο των life style ποδοσφαιριστών που εξυπηρετούν το star system. Ούτε με την μεγάλη συμβολή που προσφέρουν στο «Σύστημα Κερδοσκοπικό Ποδόσφαιρο» τα εκατοντάδες τηλεοπτικά κανάλια και άλλα μέσα ενημέρωσης τα οποία ασχολούνται και προβάλουν την «βιτρίνα» της παγκόσμιας βιομηχανίας του ποδοσφαίρου, με τις ιστορίες για την ζωή κακομαθημένων ποδοσφαιριστών και με την προβολή του πρότυπου που λέει: «Γίνε ποδοσφαιριστής, χτύπα ένα τατουάζ, αγόρασε την αμαξάρα, γύρνα στα Club και στα Σκυλάδικα και πήδα όποια βρεθεί μπροστά σου». Επίσης θα προσπεράσω τις ποδοσφαιρικές υπερπαραγωγές του «Μουντιάλ» του «EURO» και κυρίως του Τσάμπιονς Λινκ, οι οποίες επιβάλλουν την πολιτική και οικονομική ηγεμονία του καπιταλισμού πάνω σε ένα παιχνίδι όπως είναι το ποδόσφαιρο.
Όλα αυτά είναι σωστά και ισχύουν, όπως και η ισοπέδωση των αρχών και των αξίων των οπαδών, ο διαφορετικός πολιτισμός της κάθε ομάδας, οι διάφορες κουλτούρες. Όλα αυτά που στο κερδοσκοπικό ποδόσφαιρο, βίαια αντικαθιστώνται από την δύναμη, την όποια δημοσιότητα και προ πάντων το χρήμα. Το χρήμα το οποίο αντικαθιστά τις σταθερές και πνευματικές αξίες του ποδοσφαίρου φέρνοντας την «ευτυχία». Εγώ όμως θα ήθελα σήμερα να προσθέσω και κάτι άλλο στην προσπάθεια μου να εξηγήσω την αντοχή αυτής της αηδίας: Την αδυναμία του φιλομαθούς νου, την οποία έχω παρατηρήσει και στον εαυτό μου. Είναι μια τυφλότητα επαγόμενη από τη θεωρία: Άπαξ και έχετε αποδεχθεί ένα συγκεκριμένο «μοντέλο» και το χρησιμοποιείτε ως εργαλείο του τρόπου σκέψης σας, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εντοπίσετε τα ελαττώματα του. Αν κάνετε μια παρατήρηση που δεν φαίνεται να ταιριάζει στο «μοντέλο» υποθέτετε ότι πρέπει να υπάρχει μια τέλεια εξήγηση την οποία, για κάποιο λόγο αγνοείτε. Το «μοντέλο» απαλλάσσεται λόγο αμφιβολιών και εσείς εμπιστεύεστε την συνομοταξία των ειδημόνων που έχουν αναλάβει την εργολαβία της υποστήριξης του.
Όπως έχει παρατηρήσει ο ψυχολόγος του Harvard, Daniel Gilbert, «η δυσπιστία απαιτεί σκληρή δουλειά και η ανθρώπινη σκέψη κουράζετε εύκολα».
ΥΓ. Ζήτω το γήπεδο της ΑΕΚ… το γήπεδο της ΑΕΚ… γήπεδο της ΑΕΚ… της ΑΕΚ!
Σχόλια