Όταν το βίωμα εκδηλώνεται σαν φάρσα



Ο τρόπος που φτάνουν σ' εμάς οι πρώτες φωνές, τα πρώτα βιώματα, είναι μοναδικός. Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί, στο άλσος της Φιλαδέλφειας, είδα τα πρώτα βιώματα να κυλάνε από το θαυμάσιο λόγο του πατέρα μου, που η δύναμη της φωνής του όταν μου μίλαγε για τις λαϊκές καταβολές της ΑΕΚ, ακόμα και τώρα, όταν τη θυμάμαι, με καθηλώνει.

Το βίωμα, αλόγιστα, σαν παιδί, σπέρνει τα δώρα του και έπειτα, σαν τυπικός λογιστής, θερίζει, κάνοντας να παύουν οι φωνές που έχουν καθορίσει ακόμα και τα όρια της Ιστορίας. `Η, αντίστροφα, όταν επιτρέψει στις φωνές να ακουστούν, αυτές να έχουν περάσει στο παραλήρημα.

Το βίωμα σε πολλές στιγμές εκδηλώνεται σαν φάρσα, σαν αυτή που διαγράφεται έντονα στο τέλος της ζωής ορισμένων τυράννων. Ο Νέρων, μπροστά στον τάφο του, επαναλαμβάνει διαρκώς: «Τι καλλιτέχνη χάνει ο κόσμος!». Ο Χίτλερ, πάλι, δεν άκουγε, όχι μόνο τον πατέρα του, αλλά ούτε και τους δασκάλους του, για τους οποίους έγραφε, στα Χειρόγραφα του '41 - '44, ότι οι περισσότεροι ήταν ελαφρώς παράφρονες, που ήθελαν να τον μεταβάλουν σε ...πίθηκο! Τον μόνο που ακολούθησε αργότερα ήταν ο Ντίτριχ Έκαρτ. Ένας τύπος μποέμ, αλήτης, μορφινομανής, συγγραφέας θεατρικών έργων, που είχε περιοριστεί στο Δημόσιο Ψυχιατρείο, όπου και κατάφερε τελικά να ανεβάσει τα έργα του, χρησιμοποιώντας τροφίμους για ηθοποιούς. Αυτόν θαύμαζε ο Αδόλφος και μοιραζόταν για πολλά χρόνια τη ζωή μαζί του, ακούγοντας για πρώτη φορά το παραμύθι της κόλασης: Το Γ` Ράιχ και την υπεροχή των Αρίων. Την πραγματική, όμως, φάρσα τη βίωσε ο Αδόλφος στα τελευταία του. Όταν οι Ρώσοι πλησίαζαν στο Βερολίνο, ο Γκέμπελς καθόταν και διάβαζε στον Χίτλερ την ιστορία του Μεγάλου Φρειδερίκου, όταν ο βασιλιάς αισθανόταν ότι είχε εξαντλήσει όλες του τις ελπίδες και έλεγε στους υπουργούς του ότι θα έπαιρνε δηλητήριο: «Γενναίε βασιλεύ, διάβαζε ο Γκέμπελς, περίμενε λίγο και τα βάσανά σου θα τελειώσουν!». «Και τα μάτια του Χίτλερ», έλεγε ο Γκέρινγκ, που ήταν μπροστά και κατέθεσε αυτή την τρέλα στο ημερολόγιό του, «είχαν γεμίσει με δάκρυα».

Ξέρετε πόσοι «Μεγάλοι Φρειδερίκοι» έχουν περάσει από την θέση του παράγοντα της ΑΕΚ; Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων που σεβάστηκαν την ιστορία και τα ιδανικά της ομάδας και προσπάθησαν να τα συνδυάσουν με τα δεδομένα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, έστω και έχοντας την πλάνη ότι αυτά τα δυο μπορούν να συνδυαστούν. Οι περισσότεροι, στην καλύτερη περίπτωση φρόντισαν να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και κάποιοι άλλοι την τσέπη τους.

Πολύ φοβάμαι ότι οσονούπω πάλι κάποια μάτια θα γεμίσουν με δάκρυα. Μάτια ανθρώπων που το δικό τους προσωπικό βίωμα τους επιβάλει να περιμένουν πάντα τον ισχυρό αφέντη που θα έχει την λύση για πάσα νόσο και που πάντα η «λύση» θα αποκαλύπτεται ως… φάρσα!

Σχόλια