Αφήνω τα παιδιά σου και επιστρέφω σε σένα Θεέ μου.
Και εγώ σαν παιδί σου μιλάω, μην νομίζεις;
Όταν, για πρώτη φορά ένα παιδί βλέπει τους μεγάλους όπως πραγματικά είναι.
Όταν για πρώτη φορά, μπαίνει μες στο σοβαρό κεφαλάκι τους η ιδέα πως οι μεγάλοι δεν έχουν καμιά θεϊκή νοημοσύνη, πως η κρίση τους δεν είναι πάντα σωστή, η σκέψη τους όχι πάντα ορθή, τα λόγια τους όχι πάντα αληθινά… τότε είναι η στιγμή που ο εικονικός Θεϊκός κόσμος που το Θεοφοβούμενο παιδί έχει πλάση στο μυαλουδάκι του, σωριάζεται σ’ ένα χάος τρομαχτικό.
Τα είδωλα γκρεμίζονται κι η ασφάλεια πάει καλιά της.
Κι ένα είναι βέβαιο σχετικά με το γκρέμισμα των Θεών: δε γκρεμίζονται λιγάκι.
Τσακίζονται και γίνονται θρύψαλα ή βουλιάζουν βαθιά μες στο βούρκο.
Είναι ανιαρή δουλειά να τους ξαναστήσεις, δε λαμποκοπάνε όπως πρωτύτερα.
Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο Θεέ μου;
Ο κόσμος του παιδιού ποτέ πια δεν είναι ακέραιος.
Μεγαλώνει πονεμένο, με μια πίκρα στην καρδιά.
AEK LIVE: Θεέ μου… Καλημέρα! (Κυριακή, 26 Αυγούστου 2012)
Σχόλια