AEK LIVE: Στα στενά του Βοσπόρου

AEK LIVE: Στα στενά του Βοσπόρου



Απόγευμα Μεγάλου Σαββάτου.. Με μουντό καιρό κι εναν ήλιο που αγνωνίζεται να βγει μέσα από τα σύννεφα, να θυμίσει πως είναι άνοιξη, πάντα τέτοια μέρα, λίγο πριν την ανάσταση Του Θεανθρώπου. Καθόταν στο παράθυρο και χάζευε τους περαστικούς που έκαναν τα τελευταία ψώνια τους και ήταν σίγουρος πως στους περισσότερους από όσους πέρασαν από το δρόμο του σπιτιού του, είδε να κρατάνε το γνώριμό του τσαντάκι, μικρό ή μεγαλύτερο, με το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα και τον μαύρο Δικέφαλο αετό...Τους κοίταζε και χαιρόταν λες και έφερναν σε εκείνον κάτι από το αγαπημένο του μαγαζί, με τα είδη της "ΑΕΚάρας του". "Ωραία που είναι, είμαστε τόσοι πολλοί ακόμα" σκέφτηκε και η σκέψη του ταξίδεψε στον παππού του που τόσο αγαπούσε - είχαν και το ίδιο όνομα - και κάτι τέτοιες μέρες γιορτινές του έλειπε πιο πολύ. Πόσες και πόσες φορές δεν είχαν πάει μαζί στο γήπεδο, ούτε δέκα λεπτά με τα πόδια απόσταση από το σπίτι και πάντα κάτι θα του αγόραζε, ένα κασκόλ, ένα καπέλο, μια σημαία, ποτέ δε θα γυρίζανε σπίτι με άδεια χέρια, κυρίως μετά από μεγάλες νίκες που έκαναν το απόγευμα της Κυριακής τόσο γλυκό και ηδονικό, που παρακάλαγε το χρόνο να σταματήσει, να μην τρέχει άλλο, για να μπορέσει να χορτάσει η ψυχή του την απερίγραπτη χαρά που του προσέφερε απλόχερα η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως...

"Εσύ δε θα ετοιμαστείς; Πού ταξιδεύεις πάλι;" Η γνώριμη φωνή της μητέρας του τον επανέφερε στην πραγματικότητα, ούτε που κατάλαβε για πότε βράδιασε, τα έβαλε για άλλη μια φορά με την ώρα που πάντα στις διακοπές του Πάσχα αλλά και στις άλλες των Χριστουγέννων και του καλοκαιριού τρέχει και περνάει "σαν νερό" , ενώ τις άλλες μέρες λες και προχωράει αργά νωχελικά...Σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται απρόθυμα. Στο παρελθόν , άλλες χρονιές θα έκανε σαν τρελλός από τη χαρά του γιατί η Εκκλησία που παραδοσιακά κάνει Ανάσταση η οικογένεια, βρίσκεται δίπλα από το άλλο του "σπίτι", δίπλα σε έναν άλλο "ναο", ο οποίος εδώ και χρόνια δεν υπάρχει.. Αγία Τριάδα, "Νίκος Γκούμας", Νέα Φιλαδέλφεια..Πόσες και πόσες φορές μέσα στο θόρυβο του καμπαναριού, των χαρμόσυνων ψαλμών, των πυροτεχνημάτων, εκείνος κοίταζε το θεόρατο κάστρο, τη Σκεπαστή, παρακαλώντας να γίνει πια μεγάλος και να πηγαίνει κι αυτός εκεί να φωνάζει για την αγαπημένη του ομάδα.Τώρα πια δε θέλει να κοιτάζει, δε μπορεί, στεναχωριέται εκεί που ήταν όρθιο και απροσπέλαστο το παλάτι των δικών του ονείρων, να βλέπει τώρα από τις χαραμάδες και τα κενά των διαφημιστικών πινακίδων μπάζα και αγριόχορτα...

Πήραν το γνώριμο δρόμο για την Εκκλησία, όλη η οικογένεια και εκείνος κράταγε τη λαμπάδα του περήφανος, γιατί ήταν κίτρινη και μαύρη τυλιγμένη με μια χρυσή κορδέλα και με τις λέξεις "Ένωσις ολέ" γραμμένες επάνω της. Εκεί, στο προαύλιο του ναού, είδε και άλλα παιδιά, συμμαθητές και φίλους του να κρατάνε και εκείνοι τις δικές τους λαμπάδες, τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες, γιατί όλες είχαν πάνω τους το κίτρινο, το μάυρο, τα τρία ομορφότερα γράμματα του κόσμου και το αθάνατο έμβλημα, το σύμβολο που δεσπόζει και περιβάλλει μέσα του την ιδέα που πάντα θα υπάρχει και θα ακούγεται μέσα από αμέτρητα χτυποκάρδια. Δεν άντεξε φέτος και γύρισε τη ματιά του προς την άλλη πλευρά. Στο μυαλό του πάντα όταν κοίταγε εκεί έβλεπε το γήπεδο που ποτέ δεν έπεσε, επιβλητικό, μεγαλοπρεπέστατο, φόβητρο για κάθε αντίπαλο. Ήξερε πως θα δει το γνώριμο σκηνικό του οικοπέδου αλλά...Ξαφνικά ενώ ήταν βράδυ ο χώρος του γηπέδου γέμισε από φώς, ανοιγόκλεισε τα μάτια του γιατι προς στιγμή σκέφτηκε πως βλέπει όνειρο...Το φώς δυνάμωνε και πια έβλεπε καθαρά το οικόπεδο χωρισμένο σε πολλές εικόνες..Είδε τείχη και σε αυτά να ανεμίζουν κίτρινες σημαίες με τον Βυζαντινό Δικέφαλο και ανθρώπους να τα υπερασπίζονται και να μην αφήνουν τον εχθρό να τα αλώσει με οποιοδήποτε τίμημα..Κωνσταντινούπολη..Μετά είδε μια θάλασσα με πολλές μικρές βάρκες και κόσμο επάνω στιβαγμένο και δακρυσμένο, να κρατάει ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί μια σημάια, όμοια με αυτές που είδε να κυματίζουν πριν...Και στο βάθος στη γη της Ιωνίας, καπνοί και φωτιές και ξεριζωμός..

Προχώρησε μόνος μέσα στον ιερό χώρο του γηπέδου και ξαφνικά είδε 11 παλληκάρια στα κιτρινόμαυρα να κατατροπώνουν τον αντίπαλο με τη δύναμη της καρδιάς τους, με την περηφάνεια και την αγάπη για την ομάδα της προσφυγιάς, του καημού, της αντίστασης, της τιμής..Είδε 5 άλλους αθλητές κι αυτοί ντυμένοι στα χρώματά μας, να σκοράρουν στο αντίπαλο καλάθι ασταμάτητα και να στέλνουν 80.000 κόσμο που τους παρακολουθούσε, στην έκσταση...Είδε το γήπεδο να σηκώνεται κομμάτι-κομμάτι από απλούς ανθρώπους χαμογελαστούς, τίμιους, μπολιασμένους από συναισθήματα που μόνο εκείνη μπορούσε να τους δώσει..."Τι κάθεσαι; Δε θα με βοηθήσεις να ξεριζώσουμε τα χόρτα; Σάμπως ξέχασες πως εδώ σε έφερνα μικρό στην 21;" H γνώριμη φωνή του παππού του τον καλούσε! Δάκρυσε και κοίταξε στον ουρανό. Το φως σχημάτιζε καθαρά ένα νούμερο που γνώριζε καλά τι σημαίνει.."88" όσα και τα χρόνια που έκλεισε η πολυαγαπημένη του Ένωση..Οι καμπάνες χτύπησαν δυνατά, το θριαμβευτικό μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού θα έφτανε και απόψε παντού, η κιτρινόμαυρη λαμπάδα του με το Άγιο Φως έλαμπε και εκείνος ήταν πλέον σίγουρος ότι έφτασε η ώρα και για ένα ακόμα χαρμόσυνο μήνυμα που έπρεπε να διαδοθεί: Πως η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως επιστρέφει στο θρόνο της!

Καλή Ανάσταση, καλό Πάσχα αδέρφια, πάντα στο πλάι της...

Νικόλας Καρυστινός , aek-live.gr

Σχόλια