ΑΕΚ πατρίδα μου και εξορία μου


Έχετε ποτέ σκεφτεί, πόσοι αιώνες χωράνε στις ώρες που έχουμε ζήσει ως παιδιά; Τότε που δεν είχε κανένα νόημα να βγεις για παιχνίδι αν δεν έπαιρνες μαζί σου και την μπάλα. Τα παιδικά μας χρόνια άρρηκτα συνδεμένα με την ΑΕΚ, πατρίδα μαζί και εξορία, απ’ όπου κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει. Θάλασσα βαθιά, οι αναμνήσεις μας από την ΑΕΚ, όπου άλλοτε παίζουμε και άλλοτε μέσα της βουλιάζουμε. Και τώρα τι γίνεται αδέλφια μου ΑΕΚτζήδες;… τώρα που η ζωή μας η ίδια παίζεται σε «άδειο γήπεδο». Τόσο άδειο, τόσο παγωμένο, τόσο μελαγχολικό, σαν το άδειο ΟΑΚΑ στο ΑΕΚ – ΟΦΗ, με τους ίδιους υπευθύνους, τους υπερευημερούντες εφοπλιστές, βιομήχανους και λοιπούς μεγαλοκαρχαρίες που έχουν (προσωρινά) την εξουσία και δυστυχώς κάποιοι από αυτούς και την ιδιοκτησία της ΠΑΕ που εκμεταλλεύεται τα χρώματα, το σύμβολο και το όνομα της μεγαλύτερης ομάδας του κόσμου, της ΑΕΚ.

Αδέλφια μου ΑΕΚτζήδες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην πατρίδα μας την ΑΕΚ, και ο γιαλός είναι στραβός και συνειδητά ή ασυνείδητα, στραβά αρμενίζουν όσοι υπερασπίζονται το καθεστώς των μεγάλων αφεντικών, τρέφοντας, καλλιεργώντας αυταπάτες περί «εξανθρώπισης» και «υγιούς ανταγωνισμού» με «κανόνες που θα τηρούνται» κτλ. Είτε αναφερόμαστε στο μεγάλο σύνολο της καπιταλιστικής κοινωνίας, είτε στα υποσύνολα - εκφράσεις του. Εν προκειμένω το εμπορευματοποιημένο - κερδοσκοπικό ποδόσφαιρο.

Υπάρχει σωρεία παραδειγμάτων ότι και εδώ η «ελεύθερη οικονομία» και οι νόμοι της αγοράς έχουν μόνο ένα στόχο. Τη δράση και την κερδοφορία των επιχειρηματιών που εμπλέκονται (και) σ' αυτό. Καθώς επίσης την προπαγανδιστική αξιοποίησή του, για εμπέδωση - αποδοχή των σταθερών του συστήματος. Πριν και πολύ περισσότερο τώρα κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η εξουσία έχει αποφασίσει να «μαρκάρει στενά» το ποδόσφαιρο, ώστε να αντλήσει κάποια κέρδη. Υπάρχει για κάθε καλόπιστο ερευνητή, που τον ενδιαφέρει με ειλικρίνεια να δει τι κρύβεται πίσω από ανατινάξεις φούρνων διαιτητών, συγκεντρωμένο υλικό για τα σημεία συνάντησης του ποδοσφαίρου με τα παιχνίδια της εξουσίας των μεγάλων αφεντικών, σε Ελλάδα και εξωτερικό.


Από τη γέννησή του το οικοδόμημα του  εμπορευματοποιημένου - κερδοσκοπικού ποδόσφαιρου, κατ' εφαρμογή των γενικών - θεμελιωδών «αρχών» του καπιταλισμού, στηρίχθηκε στο ιδεολόγημα της ανάγκης ενός ή ομάδας επιχειρηματιών που «από αγάπη» στηρίζουν την ομάδα, η οποία δε ζει χωρίς αυτόν/αυτούς. Αν τώρα... κατά τύχη έχουν και οφέλη, άμεσα οικονομικά ή και άλλα… «μαγκιά» τους. Ήταν, είναι «σωτήρες», καπάτσοι, ικανοί και άξιοι, σύμφωνα με τα καπιταλιστικά παραμύθια που πλάσαραν στον κοσμάκη τα Μέσα της Καθεστωτικής Μιντιοκρατίας. Για την... τύχη των «σωτήρων» - καπάτσων βέβαια... εντελώς συμπτωματικά, φρόντιζε και φροντίζει το κράτος ΤΟΥΣ, την ίδια ώρα που διαλύει τις δικές μας ζωές.

Και τι δεν κάνει το κράτος που επιβάλει να δουλεύουν οι άνθρωποι 12ωρα  με μισθούς 4ωρου, που νομοθετεί να πληρώνει όσα θέλει ο εργοδότης με την μέθοδο των «ελεύθερων διαπραγματεύσεων», που καλεί τον άνεργο να πεθαίνει μετά το 12μηνο του επιδόματος, αφού αυτό ουσιαστικά λέει ο νόμος. Και τι δεν κάνει αυτό το κράτος για να σώσει τους «σωτήρες» μας; Τι να θυμηθώ και τι να ξεχάσω αδέλφια μου ΑΕΚτζήδες; Φοροαπαλλαγές; Χάρισμα δημόσιας περιουσίας για υποδομές; Άμεση χρηματοδότηση μέσω ΟΠΑΠ, ΕΡΤ, κ.ά.; Μη τήρηση των νόμων που οι ίδιοι οι «ταγοί» θέσπισαν; Αν συνεχίσω να γράφο θα τελειώσω το Πάσχα. Κάθε χρόνο η πλειοψηφία των αθλητικών εταιρειών θα έπρεπε να κλείνουν, σύμφωνα με τις διατάξεις που το ίδιο το πολιτικό τους προσωπικό ψηφίζει. Αυτό είναι κάτι άλλωστε που το παραδέχονται δημόσια και οι ίδιοι. Ποτέ όμως δεν υπάρχει εφαρμογή, παρά κούφια λόγια για τη δημιουργία εντυπώσεων.

Αλήθεια; Όλα αυτά τα αλλεπάλληλα χαρίσματα χρεών των ΠΑΕ αλλά και των ΚΑΕ, εκτός από τους ιδιοκτήτες – μεγαλομετόχους, ποιους άλλους έχουν εξυπηρετήσει; Σε τι βγήκαν κερδισμένες οι ομάδες, οι οπαδοί και οι αθλητές; Και σε τελική ανάλυση που οδηγήθηκε ο Αθλητισμός με όχημα την καθεστωτική γαλαντομία; Μεταξύ των γαλαντόμων και ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ναι, ο ίδιος που τώρα «μάχεται για τη σωτηρία» κ.λπ., κ.λπ. και συναινεί «από ανάγκη» στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού. Ο νόμος του περί ειδικής εκκαθάρισης το 2001 έδωσε το δικαίωμα σε ΠΑΕ και ΚΑΕ να ξαναγράψουν στο χιόνι... ένα τελωνείο χρέη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το πόνημα του συνταγματολόγου βγήκε, από τους αρμόδιους αντισυνταγματικό ακόμα και για το καπιταλιστικό Σύνταγμα... Και ο λογαριασμός των οφειλομένων χρεώθηκε στον δημόσιο κορβανά... και ύστερα τα φάγαμε μαζί!


Παρ' όλα αυτά και πολλά άλλα, οι αθλητικές εταιρείες, σε αντίθεση με τους επιχειρηματίες τους, παρουσιάζονται πάντα μείον. Έτσι το «μάρμαρο» πληρώνει ο λαός και περισσότερο οι φίλαθλοι και οι αθλητές. Ενδεικτικό παράδειγμα της ζώσας πραγματικότητας η αγαπημένη μας ΑΕΚ. Χάρη στους «σωτήρες» οι εργαζόμενοι στην ΠΑΕ και οι ποδοσφαιριστές της έχουν ξεχάσει το χρώμα του χρήματος. Οι εφοπλιστές, βιομήχανοι ιδιοκτήτες της εταιρείας, οι οποίοι προσωπικά ευημερούν και οι διοικούντες - υπάλληλοί τους ζητούν κατ' επανάληψη από τους παίχτες να βάλουν πλάτη. Δεν έχει «πλάκα»; Κάτι  εφοπλιστές και κάτι βιομήχανοι που δεν ξέρουν τι έχουν και που το έχουν ζητούν την βοήθεια κάτι ποδοσφαιριστών, πολλοί από τους οποίους αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα βιοπορισμού!!! Και μην πει κανείς ότι αυτά μόνο στην ΑΕΚ συμβαίνουν. Λιγότερο ή περισσότερο τα ίδια ισχύουν στις περισσότερες ΠΑΕ της Super League. Οι 13 από τις 16 εκ των οποίων, σύμφωνα με πληροφορίες, θα έπρεπε, με τα δεδομένα που παρουσιάζουν, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις, να κλείσουν προχτές.

Όχι, δεν τα γράφω όλα αυτά αδελφέ μου οπαδέ της ΑΕΚ για να σε πάρει από κάτω. Όχι, δεν θέλω να πιστέψεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Σιχαίνομαι την μοιρολατρία. Πιστεύω στην ελπίδα και την προοπτική που γεννιέται μέσα από την γνώση. Ας τα βάλουμε κάτω. Ότι και να κάνουν οι κάθε λογής γυμνοσάλιαγκες, το ποδόσφαιρο θα είναι πάντα ένα παιχνίδι που θα θυμίζει την καταγωγή του. Το ποδόσφαιρο είναι συνώνυμο της φτώχειας. Οι δύο χώρες όπου παίζεται λιγότερο το ποδόσφαιρο είναι οι δύο «πλουσιότερες» χώρες στον κόσμο: οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Όσο και να λανσάρουν το ποδόσφαιρο για «κοινή λατρεία» που «ενώνει» έναν εργάτη της Λένς, ένα χάι-τεκ στέλεχος του Τόκιο, ένα χαμίνι από τις φτωχογειτονιές του Ρίο, ένα στρατιωτικό από το Αμπιτάζ, έναν επιχειρηματία από το Μιλάνο, έναν απεργό από τη Μόσχα, εντούτοις, πάντα, σε κάθε σφύριγμα του διαιτητή, οι χειραγωγοί θα φοβούνται τη στιγμή της χειραφέτησης των χειραγωγούμενων. Τίποτε δεν έχει κριθεί αδέλφια σε αυτή την αναμέτρηση. Ποιος μπορεί, άλλωστε, να αποκλείσει την επανάληψη του φαινομένου του 1984, όταν οι οπαδοί της Μετς, μετά την κατάκτηση του κυπέλλου Γαλλίας, βγήκαν στους δρόμους για να ενωθούν με τους διαδηλωτές σιδηρουργούς της Λορένης; Ποιος μπορεί να αποκλείσει φαινόμενα σαν αυτό των οπαδών της Σέλτικ, που έκαναν κάθε Κυριακή το γήπεδο ύμνο και τραγούδι για τον Μπόμπι Σάντς, τον Ιρλανδό βουλευτή που πέθανε στις βρετανικές φυλακές το 1981 από απεργία πείνας; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δε θα επαναληφθεί το φαινόμενο η γενιά που «μαστουρωνόταν» με την «παραμύθα» του Γουέμπλεϊ το 1971 να είναι η ιδία γενιά που 1973 έκανε το Πολυτεχνείο; Ποιος μπορεί να αγνοήσει πως η ομάδα των εργατών της Μπλάκμπερν νίκησε το 1883 στον τελικό του κυπέλλου τους απόφοιτους του Ίτον; Και τέλος ποιος μπορεί να ακυρώσει τον απόλυτο συμβολισμό: Μια παρέα ποδοσφαιριστών σαν τον Γιώργο Κούτουλα, τον Σταύρο Σταματή, τον Χρήστο Βασιλόπουλο, τον Συμεών Χατζή, τον Γιώργο Πεππέ, τον Λάμπρο Γεωργιάδη, τον Τάκη Καραγκιοζόπουλο, τον Τζίμη Πατίκα, τον Φράνκ Κλόπα, με «πάτερ φαμίλια» τον Στέλιο Μανωλά, ηγετική φυσιογνωμία τον Γιώργο Σαββίδη και μαέστρο τον μεγάλο Πολωνό, Μιροσλάβ Οκόνσκι, γκρέμισε την  νύχτα της 7ης Μαΐου του 1989 την ποδοσφαιρική Βαβέλ, δημιούργημα του μεγαλοτραπεζίτη Κοσκωτά.

Σχόλια