ΑΕΚ θρησκεία και στην Χαλυβουργία

 
Η επίσκεψη των  «Πειρατών του Ονείρου», στους απεργούς  της Χαλυβουργίας ήταν ότι πιο… ΑΕΚ έχω  ακούσει το τελευταίο διάστημα. Έχω  επικριθεί πολλές φορές και από πολλούς γιατί συνδέω την ΑΕΚ με πολιτικά ζητήματα. Μα δεν τη συνδέω εγώ. Από μόνη της συνδέεται και όσοι δεν βλέπουν αυτή την σύνδεση το κάνουν η από άγνοια, η από φόβο για την προοπτική της. Η ΑΕΚ όχι απλά έχει, αλλά οφείλει να έχει σχέση με την πολιτική, δηλαδή με την Πόλη και να συνδέεται με τα θέματα που μας απασχολούν, από τον στενό κύκλο της οικογένειας μέχρι τον πιο ευρύ που αφορά μια ολόκληρη χώρα η τον κόσμο. Έχει σημασία να μπορεί κανείς το προσωπικό και κρυφό να το κάνει μεγάλο και κοινό. Η ΑΕΚ μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο και όποιος στέκεται εμπόδιο είναι εχθρός της και υπονομευτής του μεγαλείου της.

Οι οπαδοί της ΑΕΚ ποτέ δεν ήταν μονοδιάστατοι, έχουμε την τρέλα μας για την ΑΕΚ αλλά δεν παύουμε να είμαστε κι εμείς εργαζόμενοι, να είμαστε φοιτητές, να είμαστε γονείς, να είμαστε άνεργοι. Κι εμείς ζυμωνόμαστε μέσα στην κοινωνία, βιώνουμε τα προβλήματα όπως όλος ο κόσμος. Η Χαλυβουργοί, πενήντα μέρες τώρα βρίσκονται σε απεργία, είναι ανυποχώρητοι και σε έναν περήφανο δρόμο που μας θυμίζει τον δρόμο που θέλουμε να ακολουθεί παντού και πάντα η αγαπημένη μας ΑΕΚ.

Η παρουσία στο καραβάνι αλληλεγγύης στους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας, ανθρώπων που αποτελούν ζωντανό κομμάτι της ιστορίας της ΑΕΚ με γεμίζει με περηφάνια. Ο Μίμης Παπαϊωάννου, ο Στέλιος Σεραφείδης μέσο της ανθρωπιστικής κοινωνικής αθλητικής κίνησης «Hasta la Victoria Siempre» βρέθηκαν πλάι στους αγώνες των εργαζομένων. Όπως έμαθα το περασμένο Σάββατο έγινε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση στον προαύλιο χώρο του εργοστασίου της Ελληνικής Χαλυβουργίας, με θέμα: «Το ποδόσφαιρο και η κοινωνία στην περίοδο της κρίσης». «Hasta la Victoria Siempre» λοιπόν αδέλφια, στη ζωή, στο ποδόσφαιρο, στην ΑΕΚ, στην κοινωνία, παντού!

 
Κάτι παράξενες συμπτώσεις της ζωής! Την εποχή που φαίνετε ότι δικαιώνονται όσοι στο παρελθόν συνδύασαν το ποδόσφαιρο με την κοινωνική δράση, άφησε την τελευταία του πνοή στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου «Αλμπερτ Αϊνστάιν» του Σάο Πάολο, ένας φιλόσοφος της μπάλας, ένας από τους καλύτερους Βραζιλιάνους παίκτες όλων των εποχών, ένας παίκτης με πλούσια αγωνιστική, αλλά και… εξωαγωνιστική δράση. Ο Σώκρατες. Ο Γιατρός, όπως ήταν το παρατσούκλι του εξαιτίας των σπουδών ιατρικής που είχε κάνει (όπως και φιλοσοφίας), είχε πλούσια δράση και εκτός γηπέδων. Αρκετές φορές φορώντας την περίφημη κορδέλα στα μαλλιά του αποτύπωνε διάφορα μηνύματα, με αποτέλεσμα η FIFA να τον απειλήσει με τιμωρία. Κορυφαία στιγμή πάντως θεωρείται η έμπνευση, η οργάνωση και η εφαρμογή του... πειράματος της λεγόμενης «Δημοκρατίας της Κορίνθιας», όταν εν μέσω της στρατιωτικής δικτατορίας στη Βραζιλία και αγωνιζόμενος τότε στην εν λόγω ομάδα κατάφερε, μαζί με τον συμπαίκτη του Βλαντιμίρ, να εκμεταλλευτεί τις διοικητικές ζυμώσεις και να αλλάξει ριζικά τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας. Αυτό αφορούσε τον λόγο που απέκτησαν όλοι οι παίκτες της ομάδας, μέσω ψηφοφορίας, για μια σειρά σημαντικά ζητήματα του συλλόγου. Επίσης, τα έβαλε πολλές φορές με τον Πελέ, που εκπροσωπούσε το ποδοσφαιρικό κατεστημένο όσο κανείς άλλος στη Βραζιλία, ζήτησε διαφάνεια στη βραζιλιάνικη ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η οποία έχει αμαυρωθεί αρκετές φορές από σκάνδαλα, ενώ έκανε προτάσεις για αλλαγή των ποδοσφαιρικών κανόνων, όπως το να παίζουν «εννιά εναντίον εννιά, καθώς με την ταχύτητα που τρέχουν οι ποδοσφαιριστές έρχονται πιο κοντά ο ένας στον άλλον, άρα για να παιχθεί ποδόσφαιρο, πρέπει να αδειάσει ο χώρος». Απεχθανόταν τους ατζέντηδες και δεν είχε ποτέ στην καριέρα του.

Αυτός ήταν ο μεγάλος Σώκρατες. Ένας πρωτοπόρος της κοινωνικής δράσης μέσα στα γήπεδα πολλά χρόνια πριν γίνουν μόδα στην Ελλάδα τα οπαδικά πανό με πολιτικοκοινωνικά μηνύματα. Για τα συγκεκριμένα πανό, θα μου επιτρέψετε να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις. Ρίχνοντας μια ματιά στις αντίστοιχες φωτογραφίες (όχι σε αυτά που αναρτήθηκαν σε αγώνες της ΑΕΚ) παρατηρώ πως πλάι σε ορισμένα πανό που καλούν ευθέως σε πράξεις βίας κατά πολιτικών ή σε αυτά που υπάρχει η λέξη «προδοσία», υπάρχει και μια ελληνική σημαία. Το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Φυσικά δεν έχω πρόβλημα με την ελληνική σημαία και δεν θα διστάσω να την βάψω κόκκινη με το αίμα μου όταν έρθει η ώρα, έχω όμως πρόβλημα και μάλιστα τεράστιο με όσους την καπηλεύονται, με όσους την κάνουν μπέρτα για να κυνηγάνε κάτι φουκαράδες Πακιστανούς και είναι οι ίδιοι που εμφανίζονται στις εξέδρες των γηπέδων ελεγχόμενοι και υποκινούμενοι από συγκεκριμένες ομάδες με συγκεκριμένα φασιστοειδές χαρακτηριστικά.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας! Η εξουσία φοβάται μπας και τα χιλιάδες νεανικά μυαλά που βρίσκονται στα γήπεδα, βρουν τον δρόμο προς την… Χαλυβουργία! Και έχουν επιστρατεύσει παρακρατικά στοιχεία που λειτουργούν ως πυρήνες που έχουν σκοπό να «σπρώξουν» την νεολαία των γηπέδων σε μονοπάτια ανώδυνα για το σύστημα και τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών.

 
Ας τους απομονώσουμε. Ας βρούμε ένα κοινό σημείο συλλογικότητας και αλληλεγγύης ανάμεσα μας, σαν οπαδοί όλων των ομάδων. Ας βρουν ένα σημείο επαφής όσοι διακατέχονται από ένα πνεύμα σκέψης για την ουσία των πραγμάτων. Ας απαντήσουμε στα «καλικατζαράκια» που φωνάζουν το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που θεωρείτε must και super αντιστασιακό ως προς το σύστημα, με ένα περήφανο «Αλληλεγγύη στην απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ». Όχι δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι. Όχι δεν θέλουν όλοι οι πολιτικοί κρέμασμα. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα είναι ίδιοι αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών με αυτούς που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Θεμελιώδης αρχή της αυθεντικής δημοκρατίας είναι πως δεν είναι όλοι ίδιοι. Είναι ίσοι, αλλά όχι ίδιοι. Η διαφορετικότητα πρέπει να γίνεται σεβαστή. Όταν αρχίζει η «τσουβαλοποίηση» και η συλλήβδην ομαδοποίηση, τότε οδεύουμε προς… φασιστικές νοοτροπίες.

Έτσι και στα γήπεδα. Υπάρχουν αυτοί που «αγανακτούν» στα γήπεδα, ορμώμενοι από την κοινωνική πραγματικότητα και εκείνοι που «αγανακτούν» για να… σκοτώσουν τους πολιτικούς και όχι το μεγάλο κεφάλαιο που τους έχει για υπάλληλους, τους δημοσιογράφους και όχι τους μεγαλοεκδότες, τους απεργούς και όχι τους εργοδότες που τους ανάγκασαν στην απεργία, τους υπαλλήλους στις τράπεζες και όχι τους τραπεζίτες, τους δημοσίους υπαλλήλους και όχι τους ιδιωτικούς εκμεταλλευτές τους, εκείνους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και όχι εκείνους που παραμονές κάθε εκλογικής διαδικασίας κλέβουν την ψήφο τους με τον πιο βρόμικο και πρόστυχο εκβιασμό κτλ.

Το όλο σκηνικό θυμίζει λίγο από εκείνη τη ρητορική του Γιώργου Καρατζαφέρη στους περιβόητους μονολόγους του στο ΤΗΛΕΑΣΤΥ, όπου ισχυρίστηκε: «Όποιος εμποδίζει μία επένδυση στην Ελλάδα, θα πρέπει να εκτελείται. Όχι να φυλακίζεται ή κάτι άλλο. Να εκτελείται…». Μάλιστα! Καληνύχτα πρόεδρε! Και χαιρετίσματα στον Ανατολάκη! Καλημέρα Χαλυβουργία… χρειαζόμαστε ακόμα μια, δυο, πολλές Χαλυβουργίες!

Σχόλια