Γήπεδο. Ένας χώρος όπου όλα μοιάζουν να επιτρέπονται.
Βέβαια, οι σύγχρονοι «Ιουστινιανοί» έχουν πολύ περισσότερες ασφαλιστικές
δικλίδες από τον προκάτοχο τους, που κινδύνεψε να δει το θρόνο του να
σωριάζεται από τη «Στάση του Νίκα». Οι επίγονοι του δε χρειάζεται να σφάξουν
χιλιάδες οπαδούς, όπως έκανε εκείνος στον Ιππόδρομο της πόλης που γεννήθηκε η
μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου, της Κωνσταντινούπολης. Έχουν πάρει το μάθημα τους.
Οι σύγχρονοι άρχοντες προσφέρουν στο πλήθος την ασπίδα της ανωνυμίας, κι εκείνο
μπορεί να κάνει την «επανάσταση του» τραγουδώντας εν χορό στη θέα των ΜΑΤ:
«Καλώς τα παιδάκια με τα ροπαλάκια», για να θυμηθούμε παλιές αγαπημένες στιγμές
της «σκεπαστής». Γνωστά πράγματα από την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,
όταν ο Ιππόδρομος γινόταν πεδίο χλευασμού μέχρι και των αυτοκρατόρων, όπως του
Φωκά, του Ηράκλειου, του Μαυρίκιου.
Όμως το πανηγυράκι σου τελειώνει εκεί αγαπημένε μου ανώνυμε
οπαδέ! Γιατί όταν υπάρχει κίνδυνος τα όρια να ξεπεραστούν, το γήπεδο παύει να
είναι χώρος εκτόνωσης και συνάμα ασφαλιστική δικλίδα εξουσίας. Μπορεί να
μετατραπεί και σε χώρο εκτέλεσης. Όπως επί Πινοσέτ, στη Χιλή! Όμως, έστω κι
έτσι, ότι τελετουργικές επινοήσεις κι ας έχουν εφευρεθεί στα χρόνια της άκρατης
εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου, για μένα θα είναι πάντα ταυτισμένο με την
εικόνα του αρχηγού Λύμπε, να παίρνει το κύπελλο από τα χέρια του προϊστάμενου
της Ελληνικής ποδοσφαιρικής σαπίλας και αμέσως μετά να του γυρίζει τον κώλο
του, για να σηκώσει πανηγυρικά το τρόπαιο στο λαό του.
Με αυτή την εικόνα πορεύομαι, αλλά σε καμία περίπτωση δε με
αφήνει αδιάφορο, ούτε απλό παρατηρητή η εμπορευματοποίηση
του ποδοσφαίρου και τα όσα κέρδη αυτή συνεπάγεται για όσους βρίσκονται στο
προσκήνιο αλλά και το παρασκήνιο αυτής της ιστορίας. Τους «ευγενικούς» χορηγούς,
τις «φίλαθλες» πολυεθνικές, τους «φιλάνθρωπους» επιχειρηματίες, που δημιουργούν
συνεχώς... νέες ιδέες αλλά και ανοίγουν νέα μέτωπα στη μάχη συμφερόντων μεταξύ
όσων κατέχουν το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας των κερδών και αυτών που
διεκδικούν το κάτι παραπάνω.
Θα γράψω δυο λόγια για τον νέο... πονοκέφαλο της UEFA, που (κρατήστε το αυτό) δεν είναι καθόλου άσχετη περίπτωση με την ενδεχόμενη εμπλοκή στα διοικητικά της ΑΕΚ, συγκεκριμένης προέλευσης κεφαλαίων! Η UEFA λοιπόν, βλέπει την κυριαρχία της στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Ευρώπης, και φυσικά στα κέρδη, να τρίζει για μια ακόμη φορά. Μετά την παραδοσιακή διαμάχη της UEFA με τους ισχυρούς συλλόγους για την πρωτοκαθεδρία στη διαχείριση των κερδών, τώρα έρχεται και ο κίνδυνος από την Ανατολή. Αιτία, η απόφαση των πιο ισχυρών ομάδων της Ανατολικής Ευρώπης να δημιουργήσουν τη δική τους Λίγκα με προφανή στόχο τη βελτίωση των εσόδων τους, που παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα από τη συμμετοχή τους στις διοργανώσεις της UEFA Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ, αφού δεν μπορούν να αντέξουν τον ανταγωνισμό, κυρίως σε αγωνιστικό επίπεδο.
Εκείνο βέβαια που...
τρομοκρατεί τους υπεύθυνους της UEFA και κάνει το νέο εγχείρημα, αν και ακόμα
σε επίπεδο σκέψης, να χρήζει ιδιαίτερης προσοχής είναι η παρουσία των χορηγών.
Και αυτό γιατί είναι γνωστό ότι μερικοί από τους πολυεθνικούς κολοσσούς της
Ρωσίας όπως η Gazprom και η Lucoili ας πούμε, έχουν επενδύσει αρκετά δισ.
δολάρια στις ρωσικές ομάδες, κάτι που σημαίνει ότι... ευχαρίστως θα στήριζαν ένα
νέο εγχείρημα όπου θα έχουν αυτοί τον πρώτο λόγο και για να στηρίξουν αυτό το
εγχείρημα, ένας πολύ καλός τρόπος είναι να αποκτήσουν τον έλεγχο μεγάλων
Βαλκανικών ομάδων, όπως η ΑΕΚ, αλλά και ο Παναθηναϊκός, ίσως και ο ΠΑΟΚ.
Άλλωστε, οι ρωσικές πολυεθνικές ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι την παραδοσιακή
συνεργασία, σε βαθμό εξάρτισης που έχει η UEFA με τους «δικούς της» χορηγούς,
μια εταιρεία παραγωγής μπίρας και την γνωστή ιαπωνική εταιρεία ηλεκτρονικών
ειδών, για να μην τους κάνουμε και διαφήμιση.
Έχει ενδιαφέρον σαν
άνθρωποι που αγαπάμε το ποδόσφαιρο, σαν οπαδοί που αγαπάμε την ομάδα μας να
δούμε πώς φθάσαμε έως εδώ. Το θέμα απασχολούσε εδώ και μια πενταετία περίπου
τις ομάδες από την Ανατολική Ευρώπη, κυρίως αυτές που προέρχονται από τη Ρωσία,
οι οποίες αγωνιστικά κατέχουν τα πρωτεία σε αυτή την ευρωπαϊκή πλευρά και είναι
οι μόνες που έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους τα τελευταία χρόνια σε
Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ. Ωστόσο όμως όσοι παρακολουθούν τις ευρωπαϊκές
διοργανώσεις θα έχουν παρατηρήσει ότι και αυτές την τελευταία διετία φαίνεται
να έχουν μείνει πίσω στο παιχνίδι του ανταγωνισμού. Κάτι που απ' ότι φαίνεται
επιτάχυνε την ωρίμανση της ιδέας. Η
είδηση έχει περάσει στα ψιλά, όμως είναι γεγονός ότι παράγοντες συλλόγων από
την Ανατολική Ευρώπη συναντήθηκαν πριν λίγες μέρες στη Σόφια και αποκάλυψαν τα
σχέδιά τους για τη δημιουργία μιας ανατολικοευρωπαϊκής Λίγκας, η οποία θα έχει
στόχο τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών των συλλόγων στην ευρύτερη περιοχή
και την άνοδό τους σε επίπεδο ανταγωνισμού. Την ίδια ακριβώς φρασεολογία δεν
χρησιμοποίησαν και οι ιδρυτές της δικής μας Σουπερ Λίγκας;
Με την ευκαιρία να σας
αποκαλύψω και το αρχικό πλάνο. Η διοργάνωση θα ξεκινά το Σεπτέμβρη και θα
ολοκληρώνεται το Μάη με τη συμμετοχή 32 ομάδων. Θα υπάρχουν οκτώ όμιλοι των
τεσσάρων ομάδων και στη συνέχεια νοκ-άουτ γύροι. Όπως έγινε γνωστό, το αμέσως
προσεχές διάστημα αναμένεται να γίνουν επαφές και με ελληνικές και τουρκικές
ομάδες. Το σχέδιο προβλέπει ότι οι ομάδες της Ανατολικής Ευρώπης που θα
αποκλείονται στη φάση των ομίλων του Champions League και του Europa League, θα
έχουν δικαίωμα να μπαίνουν στη διοργάνωση στα νοκ-άουτ μετά το νέο έτος. Μη μου
πείτε ότι ο Αδαμίδης και ο κάθε Αδαμίδης δε θα τρίβει τα χέρια του.
Την ίδια ώρα που οι
κερδοσκοπικοί μηχανισμοί εκμετάλλευσης του ποδοσφαίρου μηχανεύονται νέους
τρόπους εξασφάλισης της κερδοσκοπίας τους, το ελληνικό κράτος δεν έχει
την δυνατότητα να εξασφαλίσει σε μια παραδοσιακή εθνική ομάδα, με πολλές και
τεράστιες επιτυχίες, όπως αυτή του πόλο, την συμμετοχή της σε μια μεγάλη διοργάνωση
για την πρόκριση στην Ολυμπιάδα. Ξέρετε ποιο είναι το ποσοστό του
προϋπολογισμού για τον αθλητισμό; 0,20%. Δηλαδή 123 εκατομμύρια ετησίως για όλο
το φάσμα του ελληνικού αθλητισμού, από την πόρτα της γενική γραμματείας, μέχρι
τον τελευταίο σωματάρχη. Δεν είναι τραγικό;
Κι αν αναρωτιέσαι αγαπημένε μου αναγνώστη τι σχέση έχει αυτό
με την ΑΕΚ. Θα σου πω πως έχει και παραέχει. Αρκεί να συμφωνείς μαζί μου, ότι
όλοι επαγγελλόμαστε μια ΑΕΚ που θα αρχίζει από κάτω και όχι από μια ιδεατή κορυφή
– βιτρίνα, μια ΑΕΚ που θα αγκαλιάζει το καθημερινό και το εφήμερο μιας
προπόνησης του τμήματος πυγμαχίας, με το ίδιο, τουλάχιστον, ενδιαφέρον προς το
διαχρονικό και το αιώνιο της κατάκτησης του περσινού κυπέλλου από την
ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ. Μια ΑΕΚ που θα ενδιαφέρεται εξίσου και γι’ αυτό που
αποκαλούμε «μαζικό αθλητισμό» και για τις μονάδες εκείνες που ξεχωρίζουν από το
σύνολο, αλλά χωρίς το σύνολο απλά… δεν υπάρχουν. Μια ΑΕΚ που θα επενδύει ΟΧΙ σε
κεφάλαια αμφιβόλου προελεύσεως και σκοπού, αλλά σε ιδέες και σε δράσεις,
διεκδίκησης αυτού που μας ανήκει. Του δικαιώματος εμείς, τα παιδιά μας, τα
ανίψια μας, τα εγγόνια μας, να είναι αθλητές της ΑΕΚ.
Σχόλια