Η ασφαλή μετριότητα της χυδαιότητας

Θέλω να ευχηθώ καλή δύναμη στον Γιάννη Κοντοέ, για το κακό που τον βρήκε. Όπως τονενημέρωσαν οι φίλοι του Πανιώνιου που βρέθηκαν στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης την Κυριακή… δεν θα γίνει πάνθηρας ποτέ!!! Μιλάμε για μια τραγική εξέλιξη στην καριέρα αλλά γιατί όχι και σε ολόκληρη την ζωή του Γιάννη.

Δεν ξέρω αν οι οπαδοί του Πανιώνιου, όχι όλοι, οι συγκεκριμένοι, αυτοί που τρώνε το «τριπάκι» που τους πετάει ο κάθε Τσακίρης, για να μην ασχολούνται με το ξεπούλημα των ποδοσφαιριστών του Πανιωνίου, αλλά σαν τα κουτορνίθια να ασχολούνται με τους ίδιους τους αθλητές και την ΑΕΚ που φυσικά ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος – ποδοσφαιριστής προτιμάει να αγωνιστεί, αντί για τον Πανιώνιο… παλιό και νέο. Δεν ξέρω λοιπόν αν οι συγκεκριμένοι έχουν το νοητικό επίπεδο να κατανοήσουν ότι αν ο εαυτός τους παραμείνει ξένος ως προς αυτά που αντιπροσωπεύει το Ιστορικό (πράγματι) σωματείο της Νέας Σμύρνης, θα καταντήσουν εχθροί της ίδιας τους της ομάδας.

Αδέλφια μου πάνθηρες ακούστε το καλά: η γνωριμία με τον αληθινό σας Πανιώνιο, θα περιέχει πάντα οδύνη και μόχθο για την μεγαλύτερη ομάδα της προσφυγιάς. Την ΑΕΚ. Αν επιπλέον, οι πατερούληδες που σας γυροφέρνουν, σας προσανατολίσουν, σε ατελείωτα πρέπει και ψευδοπρέπει, προκειμένου να γίνετε αποδεκτοί, αρεστοί, προσαρμοσμένοι στην ασφαλή μετριότητα της χυδαιότητας που έχουν οι υποτακτικοί, στις ορέξεις του μεγάλου αφεντικού, τότε η συναρπαστική και δύσκολη περιπέτεια της αυτογνωσίας και της αυτοπαραδοχής, για το που τοποθετείτε ιεραρχικά ο Νέος Πανιώνιος γίνεται αβάσταχτη. Όχι μόνο δεν σας στηρίζουν καλά μου πανθηράκια, σ’ αυτήν την περιπέτεια, αλλά σας την απαγορεύουν. Κι έτσι, το ψεύδος εισχωρεί στο μυαλό σας σαν σανίδα επιβίωσης. Ο Μάκος να τρώει όλο το ανάθεμα, αλλά η προεδράρα που τσέπωσε τα φράγκα από την μεταγραφή να μένει στο απυρόβλητο.

Νομίζω ότι στην περίπτωση σας, καλοί μου πάνθηρες, μεγεθύνετε κάτι που (κακά τα ψέματα) ισχύει λίγο –πολύ για όλους τους οπαδούς: Σαν οπαδοί προτιμάτε να υποστείτε το βαρύ τίμημα του βασανιστικού αισθήματος της ματαιότητας, που συνοδεύει υποχρεωτικά την άρνηση του αληθινού «Πανιώνιου επιχειρηματικού μεγέθους», παρά να διακινδυνεύετε να ζήσετε την ειλικρινή εμπειρία της τρομακτικής απελπισίας και σύγχυσης, που αποτελεί αναπόφευκτη προϋπόθεση για να είναι κανείς οπαδός της ομάδας του και όχι οπαδός του προέδρου της ΠΑΕ που εκμεταλλεύεται την ομάδα του.

Κάπως έτσι την πάτησαν και οπαδοί του ολυμπιακού Βόλου, και τώρα κλαίνε. Όταν η ομάδα τους όμως είχε μετονομαστεί σε ολυμπιακό Μπέου, γελάγανε. Παρόμοια περίπτωση και με την Καβάλα της οικογένειας Ψωμιάδη.

Είπα Ψωμιάδης και το θυμήθηκα: ξημερώνει Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011 και ο Μάκης Ψωμιάδης εξακολουθεί να αναζητείται από την αστυνομία, ύστερα από την απόφαση του δικαστικού συμβουλίου ότι πρέπει να προφυλακιστεί. Ήδη έχουν περάσει περισσότεροι από τρεις μήνες από την ημέρα που έσκασαν οι πρώτες διώξεις για τα στημένα και, με εξαίρεση τους προφυλακισμένους Μπέο, Τσακογιάννη κι έναν μπουκμέικερ ονόματι Καρακούλια, δεν έχει συμβεί τίποτα άλλο σημαντικό από ποινικής πλευράς για το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σκάνδαλο της χώρας. Που είναι Πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης; Που είναι ο διεθνής παίκτης Αβραάμ Παπαδόπουλος; Που είναι ο Πρόεδρος της Κέρκυρας Λυμπάντσης; Που είναι ο Πρόεδρος της Ένωσης Β’ και Γ’ Εθνικής Καλογιάννης και πολλοί ακόμα παράγοντες του κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου;

Επιμένω ότι, τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση απέναντι στην κατάντια του Ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν πρέπει να την καρπωθούν οι πραγματικοί υπαίτιοι αυτής της κατάστασης.Γιατί μην μου πείτε ότι ο Ψωμιάδης, ο Μπέος, ο Τσακογιάννης, άντε και ο Μποροβήλος, είναι δυνατόν να «χειραγώγησαν» μόνοι τους 57 ματς, 42 από την ΟΥΕΦΑ και 15 από την έρευνα στον Τσακογιάννη; Εκτός εάν την ίδια στιγμή ήταν πρόεδροι και σε άλλες 10 ομάδες, έπαιζαν ποδόσφαιρο σε καμιά 20 συλλόγους και, παράλληλα, διαιτήτευαν και σε περίπου 3-4 ματς σε κάθε αγωνιστική!

Δυστυχώς στις τάξεις των οπαδών όλων των αποχρώσεων παραμένει η αντίφαση, από τη μια να δυναμώνει η λαϊκή αγανάκτηση, η πεποίθηση ότι το κερδοσκοπικό ποδόσφαιρο αυτό είναι, και από την άλλη να παρακαλάμε να βρεθεί και για μας ένα «φουσκωμένο πορτοφόλι». Κι έτσι να γίνουμε κι εμείς κομμάτι της βρώμας και της δυσωδίας. Και τίθεται το ερώτημα, γιατί να υπάρχει αυτή η αντίφαση; Ποιοι είναι αυτοί οι μακροχρόνιοι εσωτερικοί και διεθνείς παράγοντες που οδηγούν στον εγκλωβισμό στη στρατηγική του κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου; Γιατί παραμένουν ισχυροί; και γιατί εμφανίζονται ανθεκτικοί προς το παρόν;

Ψάχνοντας κανείς απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ανακαλύπτει ότι, αργά, αλλά σταθερά, διαμορφώνεται ένας πυρήνας στην ελληνική οπαδική κοινωνία από λαϊκούς ανθρώπους και τη νεολαία, ο οποίος μπορεί να αποτελέσει μια καλή μαγιά για την ανάπτυξη της πάλης της συσπείρωσης και συνεργασίας των δυνάμεων που δεν γουστάρουν ρε αδελφέ την εμπορευματοποίηση της καψούρας τους. Και θέτει το ζήτημα της αναζήτησης των μηχανισμών εκείνων που πρέπει να συνεχίσουν και κυρίως να κάνουν πιο ποιοτική και μαζική τη δράση, να συνεχίσουν και να επαυξήσουν τις πρωτοβουλίες, ώστε ο πυρήνας αυτός να σταθεροποιηθεί, να διευρυνθεί και προπαντός να συσπειρωθεί και να οργανωθεί σε όλα τα μέτωπα πάλης, μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Ταυτόχρονα κεντρικό ζήτημα, για μια ακόμη φορά, αναδεικνύεται η ανάγκη να ξεπεραστούν τα προβλήματα κρίσης, ταύτισης με τις ΠΑΕ και υποχώρησης, που εδώ και πολλά χρόνια χαρακτηρίζουν το οπαδικό κίνημα, πράγμα το οποίο ασκεί την επίδρασή του ευρύτερα. Το ίδιο ισχύει για τα προβλήματα που εμφανίζονται στον χώρο των ίδιων των ποδοσφαιριστών και των οργάνων τους, αλλά και στους παλαίμαχους. Πρόκειται για σοβαρό παράγοντα, που δυσκολεύει την ωρίμανση της συνείδησης και ασκεί ευρύτερη επίδραση στο γενικότερο μαζικό κίνημα που πρέπει να δημιουργηθεί.

Φανατιστείτε την δημιουργία ενός Παναθλητικού Μετώπου, αποτελούμενο από οπαδούς, αθλητές και παλαίμαχους που θα συνδέει τα προβλήματα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού με αυτά του ερασιτεχνικού αθλητισμού, που θα διεκδικούσε αυτά που ανήκουν στα ερασιτεχνικά τμήματα των ομάδων, απλά για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Που θα βροντοφώναζε ότι δεν μπορεί την ώρα που χαρίζονται χρέη από την πολιτεία σε επιχειρηματίες και αθλητικές εταιρείες, που παρέχονται σε αυτούς όλες οι διευκολύνσεις (παραχώρηση χώρων, γηπέδων κτλ.) για να συνεχίσουν να επιβιώνουν, η ίδια η πολιτεία να βγαίνει και να λέει ότι δεν περισσεύει τίποτα για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό.

Είναι δεδομένο ότι στο έδαφος της ανάπτυξης ενός Παναθλητικού Μετώπου με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, θα αντιμετωπίζονται τα προβλήματα μοιρολατρίας, αυταπατών, εγκλωβισμού ευρύτερων λαϊκών μαζών στη λογική του μονόδρομου, που υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα τον μεγαλομετόχων, τις επιλογές της «Σουπερ Λίγκα» κτλ.

Τα κριτήρια που διαμορφώνουν, ώστε να εκφραστούν οι οπαδοί της ΑΕΚ, αντικειμενικά, δεν μπορούν να είναι ομοιόμορφα. Έχουν άμεση σχέση με το πώς αντιλαμβάνονται την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που ζουν, μέσα από ποιες διαδικασίες την προσλαμβάνουν, πώς γενικεύουν την εμπειρία τους για τα προβλήματά τους, τις αιτίες ύπαρξης και αναπαραγωγής της ΑΕΚ και της ΠΑΕ ΑΕΚ που είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η διαδικασία συνειδητοποίησής τους, για το ποια είναι τα πραγματικά συμφέροντα της ΑΕΚ, αλλά και ποια πολιτική είναι αυτή που αντικειμενικά μπορεί να τα πραγματοποιεί, δεν είναι απλή. Άλλωστε, οι οπαδοί της ΑΕΚ, αντικειμενικά, δεν είναι ένα ενιαίο και ομοιόμορφο ανθρώπινο σύνολο. Αυτή είναι η βάση και των συντεχνιακών αντιλήψεων και των παραγόντων που μπορούν να αξιοποιούνται από την εξουσία της ΠΑΕ ΑΕΚ για τη διάσπασή των οπαδών της ΑΕΚ. Έτσι, όλα τα τμήματα των οπαδών της ΑΕΚ δεν μπορούν να έχουν τις ίδιες εμπειρίες, ούτε το ίδιο επίπεδο συνειδητοποίησης. Υπάρχουν αντικειμενικά προβλήματα αλληλοκατανόησης των διαφορετικών τμημάτων που αποτελούν το σύνολο των οπαδών της ΑΕΚ. Διαφορετικό αντικείμενο απασχόλησης, εργασιακές σχέσεις, μορφωτικό επίπεδο, αλλά και προέλευση, κοινωνική καταγωγή.

Επίσης, δε φτάνει απλά η διαπίστωση των προβλημάτων της ΑΕΚ από τους οπαδούς της, για να κατανοηθεί και ποιο είναι το συμφέρον της ΑΕΚ, δηλαδή πώς μπορούν να λυθούν, ούτε αρκεί η παρακολούθηση της αντιπαράθεσης των διαφορετικών απόψεων, προκειμένου να διαμορφωθεί ολοκληρωμένη αντίληψη, σχετικά με τον τρόπο που μπορεί κάποιος να τα αντιμετωπίσει.