Θέλω να γράψω δυο λόγια για τις δυο ποδοσφαιρικές ευφυΐες που έχουμε την χαρά να θαυμάζουμε στην ΑΕΚ, τον Νάτσο Σκόκο και τον Ρέφικ Τζιμπούρ. Δεν θα γράψω για αυτά που μπορούν να κάνουν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, αυτό που θα γράψω αφορά τη ζωή τους. Αυτά τα δυο παιδιά που κάποια στιγμή «συγκρούστηκαν» είναι μέλη μιας πολυπληθούς κατηγορίας νέων ανθρώπων που άλλοτε μεγαλώνουν στις περιφέρειες της Αργεντινής, άλλοτε είναι παιδιά μεταναστών στα γκέτο των Παρισινών προαστίων, που μεγαλώσανε βλέποντας γύρο τους άνεργους. Είναι παιδιά που μη έχοντας πού να δουλέψουν και τι να κάνουν με την φτώχια που τους περιμένει, έθεταν ως σκοπό της ζωής τους να φτιάξουν την τύχη τους κλοτσώντας την μπάλα και να δοκιμαστούν στην αρένα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ανήκουν σε αυτούς που μεγάλωσαν, με την πνιγηρή αλλά γλυκιά ελπίδα να γίνουν διάσημοι και πλούσιοι ποδοσφαιριστές. Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, λίγοι από αυτήν την κατηγορία παιδιών είχαν την τύχη ή κατόρθωναν να φθάσουν να παίζουν ποδόσφαιρο επαγγελματικά. Ακόμα πιο λίγοι, βέβαια, γίνονταν διάσημοι. Οι περισσότεροι, χωρίς άλλα εφόδια παρά μόνον την ελπίδα και τη νεότητά τους, φθείρονταν πρόωρα και χάνονταν στην απόγνωση και στο σκοτάδι.
Αυτά τα βιώματα θα τα «κουβαλάνε» πάντα και παντού και χρειάζεται ιδιαίτερη διαχείριση των ιδιαίτερων χαρακτήρων τους. Όχι τίποτα το ιδιαίτερο, δεν χρειάζεται δα και… μαγικό ραβδί. «Δεν έχω μαγικό ραβδί», λέει και ξαναλέει ο Μανόλο Χιμένεθ και όντως έτσι είναι τα πράγματα. Ο άνθρωπος δεν είναι μάγος. Προπονητής είναι και απ’ ότι φαίνεται από την παρουσία ψυχολόγου στο τιμ του, δίνει μεγάλη σημασία στον παράγοντα «διαχείριση του ανθρώπινου χαρακτήρα» δείγμα ότι ξέρει πολύ καλά το αντικείμενο. Όποιος πει πως μέσα σε μια εβδομάδα άλλαξε την εικόνα της ΑΕΚ, η ομάδα είναι δική του και οι κιτρινόμαυροι από εδώ και πέρα θα «πετάνε», απλά δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο. Αν μη τι άλλο, όμως, τα μηνύματα από την ανασταλτική λειτουργία του Σκόκο, για παράδειγμα, είναι ένα ενθαρρυντικό μήνυμα.
Τον Σκόκο τον έχουμε ξαναδεί να κάνει τα υδραυλικά του και να βάζει εντυπωσιακά γκολ, αλλά να μαρκάρει σαν... τον Νίκο Γεωργέα δεν τον είχαμε ξαναδεί! Άλλα και τον Τζιμπούρ τον έχουμε δει πολλές φορές να κάνει χιλιόμετρα; να δίνει βοήθειες στο κέντρο και να κυνηγάει το γκολ μέχρι τις καθυστερήσεις; Περισσότερο τους βλέπαμε ανάμεσα σε ιλουστρασιόν σελίδες περιοδικών στυλ “sponsors stand” να «φοράνε» πλαστικά χαμόγελα. Τους έχουμε δει δίπλα σε νυν και πρώην διαχειριστές της ΠΑΕ ΑΕΚ, που θέλουν να κάνουν την ΑΕΚ «όμορφη», να γελάνε. Η ομορφιά, βέβαια, είναι για τον καθένα διαφορετική. Και φυσικά το όμορφο αναπόφευκτα μας οδηγεί στο σχετικό. Ο πονηρός ο μεγαλομέτοχος έχει διαλέξει παιδιόθεν το σχετικό μόνο και μόνο γιατί όταν έρχονται τα δύσκολα να μπορεί να κάνει τον άσχετο. Άσχετος όταν χάθηκαν Κονέ, Χετεμάι, Πλιάτσικας, άσχετος άμα δεν ανανεώσει ο Σκόκο, άσχετος εάν ο Μπλάνκο καταλήξει σε ΟΣΦΠ η ΠΑΟ κτλ.
Κι αν το όμορφο μας οδηγεί στο σχετικό, αναρωτιέμαι που μπορεί να μας οδηγήσει η ηλιθιότητα. Επεισόδια σημειώθηκαν, το βράδυ της Κυριακής, μεταξύ οπαδών που επέβαιναν (από την Πάτρα) στο πλοίο «OLYMPIC CHAMPION» όταν αντάλλαξαν αντικείμενα με φιλάθλους που περίμεναν στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, να επιβιβαστούν στο ίδιο πλοίο με προορισμό την Ιταλία, εν όψει των αγώνων των ομάδων τους για το Europa League. Πόσο ηλίθιοι μπορεί να είναι κάποιοι που έχουν ξεκινήσει να «καταπίνουν» τα χιλιόμετρα με λεωφορεία και βαπόρια, για να βρεθούν κοντά στην αγαπημένη τους ομάδα, όταν ανταλλάζουν αντικείμενα και βωμολοχίες με κάποιους που κάνουν ακριβός την ίδια «τρέλα» με αυτούς, μόνο που τυγχάνει αυτοί οι άλλοι να αγαπάνε μια άλλη ομάδα. Οι οικογένεια των οπαδών είναι μια, όποια ομάδα κι αν αγαπάς. Το αύριο το δικό σου είναι το ίδιο με το δικό τους αύριο. Είναι αδιέξοδο να πιστεύεις ότι αύριο θα είναι μια άλλη μέρα, και από μέρα σε μέρα θα υπάρχει πάντα ένα αύριο. Αυτό σου καίει το μυαλό και σε κάνει να παίζεις τον ήρωα του «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Σχόλια