Εμείς και τα βατράχια…

Τα βατράχια στην ΑΕΚ είναι μια «μόλυνση». Όταν όμως θέλεις να προστατεύσεις έναν ζώντα οργανισμό από την μόλυνση πρέπει να «εξολοθρεύσεις» την αιτία που γεννά την μόλυνση. Παράδειγμα: Αν το εργοστάσιο μιας πολυεθνικής, μολύνει το νερό ενός ποταμού
με χημικά απόβλητα, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο να τα βάλεις με τα απόβλητα και τουλάχιστον άστοχο να προσπαθήσεις να καθαρίσεις το νερό από τα χημικά αφήνοντας παράλληλα την «πηγή» της μόλυνσης ανενόχλητη.

Το ίδιο ισχύει και στην οικογένεια της ΑΕΚ, κυνηγάμε τα βατράχια και αφήνουμε ανενόχλητη την Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία που τα γεννάει, τα εκτρέφει και τα συντηρεί. Σε μια ΑΕΚ που θα ήταν λαϊκή περιουσία, τα βατράχια δεν θα τολμούσαν να εμφανιστούν ούτε στην τεχνητή λίμνη της Νέας Φιλαδέλφειας. Και για να το πάω λίγο πιο μακριά, σε ένα ποδοσφαιρικό οικοδόμημα που οι επιχειρηματική δράση θα είχε καταργηθεί, κανένας «πρίγκιπας» δεν θα είχε λόγο να μεταμορφωθεί σε βάτραχο.

Αν δεν θέλετε μια ΑΕΚ με βατράχια, σταματήστε να ασχολείστε με τα βατράχια και ασχοληθείτε με την οργάνωση του οπαδικού – λαϊκού κινήματος με στόχο την απαλλαγή του ποδοσφαίρου από τους τροφαντούς κυρίους με τα χοντρά πούρα, τις τακτικές τους και την παρασιτική στάση τους στο ποδόσφαιρο και στην κοινωνία.

Το ποδόσφαιρο ξεκίνησε στους αγρούς και τους δρόμους ανάμεσα στα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, σε μια τέτοια αλάνα διαμορφωμένη από την τρέλα των προσφύγων για την μπάλα, εκεί που αργότερα έκτισαν πέτρα – πέτρα το γήπεδο μας, γεννήθηκε η ΑΕΚ. Το ποδόσφαιρο από την αρχή της εμφάνισης του ήταν ένα λαϊκό παιχνίδι με ραγδαία ανάπτυξη, που άνηκε στο λαό και όχι σε κάτι περίεργους Supporters Club κτλ. Στα μάτια των αρχών και της υψηλής κοινωνίας που σήμερα παρουσιάζονται σαν σωτήρες, το ποδόσφαιρο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα χυδαίο, θορυβώδες χόμπι, που από τον 14ο αιώνα και μετά ο αξιοσέβαστος και ο ευσεβής κύκλος το παρατηρούσε με αποστροφή και κατέβαλε συνεχείς προσπάθειες για να εμποδιστεί η ανάπτυξη του. Κρατούσε τους ανθρώπους μακριά από την άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων και από τα επαγγέλματα τους, επομένως μακριά από τα συμφέροντα των εργοδοτών τους. Σπαταλούσε χρόνο που θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί επικερδώς στην πρακτική της τοξοβολίας και άλλων στρατιωτικών δεξιοτήτων. Αλλά παρόλο που οι νομοταγείς δήμαρχοι, σερίφηδες και οι κληρικοί προσπάθησαν να το πατάξουν, η επίδραση τους ήταν ελάχιστη έως μηδαμινή και ο κόσμος συνέχιζε να παίζει.

Τι κάνει η εξουσία του χρήματος όταν δεν μπορεί να πατάξει ένα κοινωνικό φαινόμενο; Προσπαθεί να το ελέγξει από μέσα. Το αγοράζει. Κάπως έτσι φτάσαμε στο ποδόσφαιρο του σήμερα που ο 16χρονος πιτσιρικάς από το Πέραμα, γιος ναυτεργάτη, φωνάζει «Βαγγέλη γερά μην κωλώνεις πουθενά, πάρε κεφάλια» και την επόμενη μέρα ο μεγαλοεφοπλιστής Βαγγέλης μπορεί να πάρει το κεφάλι του πατέρα του. Και μετά ήρθαν οι βάτραχοι…

Αδελφέ οπαδέ της ΑΕΚ. Παράγοντες, προπονητές «επαγγελματίες», παίκτες μισθοφόροι, δημοσιογράφοι παπαγαλάκια, οπαδοπατέρες, φίλαθλοι που θυμούνται ότι είναι ΑΕΚ κάθε προεκλογική περίοδο και γενικά όλοι οι κακομοίρηδες που σε έχουν χρησιμοποιήσει, ο καθένας για δικούς του λογούς, όλα αυτά τα χρόνια της εμπορικής εκμετάλλευσης της αγάπης σου, πρώτα ως πελάτης, δίχως άλλης απαίτησης από την ηδονή του να βρίσκεσαι δίπλα στην ΑΕΚ, έπειτα ως σκλαβωμένη φιγούρα, εγκλωβισμένη στα συμφέροντα μιας Ανώνυμης Εταιρείας που εκμεταλλεύεται το σύμβολο της ΑΕΚ και, στο τέλος, ως αρθριτικό δείγμα ενός είδους προς εξαφάνιση. Ρομαντικός οπαδός. Εξαπατημένος από τους προέδρους, προδομένος από προπονητές «πρίγκιπες» που έγιναν βατράχια, ταπεινωμένος από τους ποδοσφαιριστές που λατρεύεις, υποτιμημένος από τους ειδικούς… δεν νομίζεις ότι ήρθε ο καιρός να τους βάλουμε στην «εξέδρα» και να παίξουμε μπάλα εμείς;

ΥΓ. Η ΑΕΚ είναι ένα ζωντανό ποτάμι από ψυχές, είναι ένας κομήτης από απροσμέτρητες μικρές καρδιές, που πολλαπλασιάζουν το φως του ήλιου και κάνουν πιο λαμπερό τον κόσμο, και τη νύχτα γίνετε αστέρι με ουρά δασιά που αρμενίζει κατά το Βόσπορο.