Κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα μιας καφετέριας στην κιτρινόμαυρη πλατεία του κιτρινόμαυρου Νέου Ηρακλείου, για να απολαύσω των κυριακάτικο καφέ μου και άθελα μου ακούω από το διπλανό τραπέζι ένα παλικάρι με φωνή καραμούζας να φωνάζει «και τι με νοιάζει έμενα ρε που τα βρίσκουν τα λεφτά, από την τσέπη μου τα παίρνουν; Εγώ θέλω στην ομάδα μου παιχταράδες μόνο αυτό με νοιάζει!!!»Τέτοιοι τύποι υπάρχουν πολλοί σε όλες τις ομάδες και στην δική μας βεβαίως-βεβαίως.
Προσέξτε πόσα κυλά φόλα έχει φάει η μεγάλη μάζα των οπαδών.
Να σε πληροφορήσω λοιπόν φίλε μου «καραμούζα» ότι ένα κομμάτι της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας κατασκευάζεται από την κατασκευαστική εταιρεία του κύριου Πέρεθ, του πρόεδρου της Ρεάλ Μαδρίτης, που προ ολίγων ημερών «αγόρασε» από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον ποδοσφαιριστή Κριστιάνο Ρονάλντο έναντι 95 εκατομμυρίων ευρώ και τον ποδοσφαιριστή Κακά από τη Μίλαν έναντι άλλων 67.2 εκατομμυρίων! 
Δηλαδή αδελφέ μου επαναστάτη της αποχής, της παραλίας, του «και τι με νοιάζει εμένα μωρέ που τα βρίσκουν τα φράγκα», στο πλαίσιο των περίφημων «ελευθεριών» του Μάαστριχτ με πρώτη αυτή της ελευθερίας κίνησης του κεφαλαίου, ένα μέρος των παραπάνω αστρονομικών ποσών, καταβλήθηκε ήδη από τους Έλληνες φορολογούμενους, από την τσέπη σου αδελφέ μου «καραμούζα». Αν υπολογίσουμε επίσης τα 9 εκατομμύρια το χρόνο μόνο για τον Κακά, θα καταλήξουμε ότι ένα μέρος θα πληρώνεται από τον Έλληνα εργαζόμενο, μέσω των διοδίων που έρχονται... αλλά εσένα «καραμούζα» μου μη σε νοιάζει τίποτα.
Ούτε εμένα με νοιάζουν οι «καραμούζες». Εμένα με νοιάζουν όσοι καταλαβαίνουν. Αναρωτιέμαι γιατί σιωπούν. Όσο κάποιος δε μιλάει, όσο κρατά βουβή την ενόχληση του, θερμαίνεται και φουσκώνει εντός του το παράπονο, η ματαίωση και, ως εκ τούτου, ο θυμός. Και ο ανεκδήλωτος θυμός είναι δηλητήριο. Σε ένα καθεστώς οικονομικής χούντας σαν αυτό που ζούμε τώρα, που κάποιοι έχουν μετατρέψει τις αγαπημένες μας ομάδες σε Ανώνυμες Εταιρίες (ΠΑΕ) η σχέση μας ως οπαδοί, μαζί τους, είναι τουλάχιστον δύσκολη. Ο πιο φαρμακερός θυμός μέσα σε μια δύσκολη σχέση που εμείς σιωπούμε, δεν είναι τόσο ο θυμός που αισθανόμαστε εναντίων των χαρτογιακάδων που αυτοαποκαλούνται διοίκηση της ΑΕΚ, για όσα κάνουν, η για όσα δεν κάνουν για την αγαπημένη μας ομάδα, όσο ο θυμός που αισθανόμαστε κατά του εαυτού μας που αποδεικνύεται δειλός.
Σχόλια