Πόσο ασθένεια και πόσο υγεία είναι τελικά αυτή η μακροχρόνια απουσία της ΑΕΚ από την κορυφή του Ελληνικού ποδοσφαίρου;
Νομίζω πως η ανησυχία μας ξεκινά από την διαίσθηση πως αυτή η κατάσταση θα κρατήσει σε μάκρος χρόνου και κυρίως, από την διαπίστωση ότι η παρούσα κατάσταση αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται ως αδιαφορία για τον σύλλογο, η ακόμα χειρότερα ως απελπισία και παραίτηση από την απαίτηση η ΑΕΚ να είναι ΑΕΚ. Ξεκάθαρα… είναι κίνηση απελπιστικής παραίτησης από την ψυχοσύνθεση της ΑΕΚ η αποθέωση της ομάδας μετά από ήττα που την φέρνει στους -17 βαθμούς από την κορυφή. Η διάρκεια στο αδιέξοδο και το ανέλπιδο είναι αυτά που πρέπει να μας ανησυχούν, γιατί όσο το πρωτάθλημα θα διεξάγεται με οικονομικούς όρους, η ΑΕΚ θα είναι καταδικασμένη να κυνηγά το θαύμα, δε μπα να’ ρθει ο Νοτιάς μαζί με τον Βοριά και ο Τίγρης μαζί με τον Λιοντάρι.
Και η διάρκεια της παρακμής, πάλι, στο ανέλπιδο ριζώνει. Ασθένεια του λαού της ΑΕΚ είναι τελικά η απελπισία, η αμαρτία, και της «αμαρτίας η λύπη», όπως παρακαλεί και ο αριστουργηματικός Μικρός Παρακλητικός Κανών προς την Θεοτόκο. Θεολογία και ψυχολογία, γι’ άλλη μια φορά, αλληλοπλέκονται και «ανακαλύπτουν» την ΑΕΚ. Η θεολογία επιμένει στην εντυπωσιακή της θέση πάνω στο μεγαλύτερο αμάρτημα όλων των καιρών: Ο Ιούδας αμάρτησε όχι τόσο γιατί πρόδωσε το δάσκαλό του όσο γιατί απελπίστηκε και κρεμάστηκε… Όπως εμείς οι νεοΑεκτζήδες απελπισμένοι και παραιτημένοι έχουμε «κρεμάσει» τις ελπίδες μας σε μετανοημένους επαγγελματίες και σε οικονομικούς μεγιστάνες – σωτήρες.
Γιατί ο πόνος της αποτυχίας είναι ζωοδότης. Ο πόνος μιας ήττας είναι αφυπνιστικός και πολλές φορές θαυματουργός, και μόνο ως απελπισία ακυρώνει την αξία του όπως και την αξία μιας ομάδας που έχει υποστεί αγωνιστική ήττα. Γιατί εμείς αδέλφια μου Αεκτζήδες, σαν οπαδοί μιας ομάδας που δραστηριοποιείτε μέσα σε τούτο τον κόσμο του επαγγελματικού – κερδοσκοπικού αθλητισμού, στον κόσμο της πτώσης και της φθοράς, μέσα στην ασχήμια και την βλακεία που μεθοδικά επισημοποιείται, μέσα στων εγωισμών τα άγχη που καταπνίγουν αόρατους και ορατούς επαγγελματίες, της ματαιοδοξίας και της κενοδοξίας τα κόμπλεξ, της σκληροκαρδίας το δηλητήριο, δεν μπορεί παρά να υποφέρει, αν είναι άνθρωπος φυσιολογικός. Αντιθέτως, όταν πολλοί αμυντικοί μηχανισμοί χτίσουν πανοπλία μονωτική κατά της οδύνης και, κατά συνέπεια κατά της ευαισθησίας, σκάβουν τάφρο κατά της ζωής και εκτρέφουν το νευρωσικό ανικανοποίητο της νεκροζώντανης προσωπικότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ένα μεγάλο κομμάτι της μάζας των οπαδών του ολυμπιακού, όπου ο αμυντικός μηχανισμός της οικονομικής χούντας και του παρασκηνίου τους έχει καταντήσει να πανηγυρίζουν τα κερδισμένα πέναλτι «αρκούδες» που τους είναι απαραίτητα για να κερδίσουν ακόμα και τον Θρασύβουλο.
Μελέτες έχουν εντοπίσει ότι άνθρωποι που δε βίωσαν, αφημένοι σαν το μαλακό χόρτο στη βροχή, ελεύθερα το πένθος ενός θανάτου, ενός χωρισμού, μιας ταπεινωτικής ήττας της αγαπημένης τους ομάδας, μιας απώλειας που για λόγους δυτικότροπου «πολιτισμού» ενσωμάτωσαν σθεναρά πάνω τους το καλούπι της ψυχραιμίας και της ευγένειας, της βουβής «αξιοπρέπειας» και του καθωσπρεπισμού, (ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι υιοθετούν το καλούπι του οπαδού πελάτη), εμφανίστηκαν, και μάλιστα πολλά χρόνια μετά το συμβάν, ιδιαιτέρως ευάλωτοι σε ασθένειες σοβαρές έως θανάσιμες, κυρίως στον καρκίνο. Η φύση πάντοτε εκδικείται το αφύσικο και τίποτα φυσικότερο από το να πονάς και να θρηνείς, ακόμα και για πράγματα δευτερεύοντα για την ζωή ενός ανθρώπου. Μην καταδέχεσαι αδελφέ μου να κάνεις εκπτώσεις στις άξιες σου για λίγα ψίχουλα επίπλαστης ευτυχίας.
Σχόλια