Η σύγχρονη βαρβαρότητα έχει μορφή Ντίσνεϊλαντ.

Η ΑΕΚ ανασαίνει μέσα από την διαφορετικότητα της. Καθήκον μας είναι η καλλιέργεια της διαφορετικότητας. Και η φροντίδα για τη σκοτεινή ομορφιά που δεν μπορεί, λόγω συνθηκών, να κάψει την εμφάνισή της στο φως. Να βάλουμε τέλος στη μεγάλη αρρώστια της εποχής, το φθόνο, μένοντας ενθουσιαστικά ο ένας δίπλα στον άλλο.

Η κυριαρχία πάση θυσία πρέπει να πάψει να είναι αποκτήνωση, τάφος ιδεών για τη νεότητα, για τους οπαδούς, γεμάτος υποκατάστατα και υποσχέσεις για μεγαλεία, στηριγμένα στην οικονομική ισχύ.

Η ψυχική ένδεια των αντιπάλων της οπαδικής συνείδησης ένα και μοναδικό ενδιαφέρον παρουσιάζει: Το παραμύθιασμα. Όλοι αυτοί επαναπαύονται στις ονειρώξεις τους, βασιζόμενοι στις αρχές που διέπουν αυτήν την κοινωνία και με θεματοφύλακες τους ασφαλίτες, ελπίζοντας πως έτσι έχουν απαλλαγεί διά παντός από κάθε αντίδραση.

Ζούμε στο κέντρο ενός ποδοσφαιρικού πολιτισμού που είναι έτοιμος για κάθε μαζική δολοφονία. Αν κάτι έχει να αναδείξει αυτή η αξιοθρήνητη εποχή, είναι το πείσμα του ρομαντισμού ενάντια στη βαρβαρότητα με μορφή Ντίσνεϊλαντ. Είναι τα εκατομμύρια των οπαδών (που δε θα εμφανιστούν ποτέ στα δελτία ειδήσεων) που αντιστέκονται ενεργά στην παγκόσμια αθλιότητα, των μεγαλομετόχων, των διαχειριστών, των χορηγών και των λοιπών συγγενών.

Είμαι σίγουρος ότι ο Ντέμης αντιλαμβάνεται πως η Σούπερ Λίγκα, στην οποία κατοικεί δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκε, αλλά μια αόριστη μορφή της. Προσπαθώντας να καθορίσει το περιεχόμενό της, ανακαλύπτει μετά απορίας τη σύμφυτη αδυναμία της προς την απληστία, το κέρδος και την εκμετάλλευση. Θεός δεν είναι, ούτε άγιος, η ηλικία και η εξωποδοσφαιρική ταξική τοποθέτηση του, δεν του επιτρέπει να ριχτεί στη μάχη για γενικό έλεγχο. Έρχονται στιγμές που ονειρεύεται την κατάσταση του μονάρχη. Παρά το βαρύ ύφος κάθε φορά που τον συλλαμβάνει ο φωτογραφικός φακός, σαν να του συμβαίνει ένα δράμα κάθε δύο λεπτά, οι αυλικοί του, οι επικοινωνιολόγοι του κτλ. φροντίζουν ο χλευασμός να τον ακολουθεί σαν τη σκιά του. Μήπως τελικά οι φιλάνθρωποι μεγαλομέτοχοι και ότι άλλο δε συμμαζεύεται γύρω του χρείαν έχουν από θρησκευτικό και όχι οικονομικό έλεγχο (αφού ο δεύτερος δεν οδηγεί πουθενά); Αλλά ο Ντέμης, ακόμα και το διάταγμα πίστεως που παρουσίασε η Ιερά Εξέταση στην Ισπανία το 1478 να εφαρμόσει, δε θα μάθει (ούτε αυτός, ούτε κι εμείς) ποτέ την αλήθεια. Παρ' όλο που αποτυγχάνει να φοβίσει το δικό του επιτελείο, αντίθετα ο φόβος που απλόχερα προσπαθεί να μοιράσει στους οπαδούς μοιάζει να πιάνει τόπο παντού, εκτός από την «ουράνια σφαίρα» των αγίων και αφιλοκερδών μεγαλομετόχων, οι τίτλοι των οποίων όχι μόνο δεν επιδέχονται καμία έρευνα, αλλά (γιατί όχι) σύντομα θα τους προσκυνάμε στο χρηματιστήριο.

Ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά. Μια νίκη είναι αρκετή για κάνουν την εμφάνιση τους οι μεγαλαυχίες και οι καυχησιολογίες. Μια ήττα αρκεί να σε κάνει να νιώσεις ότι ζεις ακόμα ένα φιάσκο απατηλών υποσχέσεων, πριν προλάβεις να συνέλθεις, έρχονται οι προγραμματικές δηλώσεις για ανασυγκρότηση της ελπίδας. Βλέπω στο γήπεδο ανθρώπους σκυμμένους μετά από νίκη, ταυτισμένους πια με την κατάντια τους, να παραιτούνται από το δικαίωμα να δουν και λίγο μπάλα ρε αδελφέ, έχουμε νικήσει και πασχίζουμε να χαμογελάσουμε.

Στον καιρό μας ο ήλιος όλο και περισσότερο αργεί να βγει, κι όταν βγαίνει, αρνείται να φωτίσει παντού. Επιλέγει κι αυτός, απ’ αυτούς που ξέρουν να τον πλησιάζουν. Πάρτε μια ανάσα από την διαφορετικότητα της ΑΕΚ κι αφήστε τον ήλιο να έρθει να σας βρει.

Σχόλια